Od Ciri CD Admirała - "Taniec z Aniołami"

- Dobrze, to my ruszamy. – powiedział tatko zostawiając mnie samą na polanie.

- Jak długo was nie będzie? – spytałam z zatroskaniem. Cała czwórka, czyli mama, tatko, Magnus i Tiska spojrzeli na mnie z uśmiechem.

- Wrócimy jak najszybciej będziemy w stanie. – powiedziała matka i pogłaskała mnie po głowie. Z jednej strony cieszyłam się na czas bez opiekuńczej rodzicielki u boku, ale z drugiej czułam mały strach. Opuszczały mnie najbliżej otaczające mnie osoby i do tego nie wiedziałam kiedy dokładnie spodziewać się ich powrotu. Nie mówiąc już o celu ich podróży, ale najwyraźniej byłam zbyt młoda by móc się o nim dowiedzieć.

- Admirał zaraz powinien się tu pojawić! – krzyknął tatko opuszczając polanę.

- Nie wychodź poza polanę! – krzyknęła matka wtórując mu.

- Dobrze, mamo… - szepnęłam pod nosem, starając się nie pokazać podniecenia. Admirał. Nie mogłam uwierzyć, że się mną zaopiekuje… ale jednocześnie bałam się, ze zamiast przybliżyć nas do siebie, oddalimy się jeszcze bardziej.

Przeciągnąłem się leniwie, wstając z uklepanej trawy i właśnie wtedy zauważyłam kątem oka wchodzącego Admirała. Ku moim zdziwieniu razem z nim przyszedł także Mundus, najbardziej wilczy patyczak w całej watasze. Przydreptałam do nich z uśmiechem na pysku.

- To co dzisiaj robimy? – spytałam zrównując się z nimi w połowie drogi.

- Eksperymenty… ee… Biologie… właściwie to… - motał się Adek. Dziwne to było zjawisko, zupełnie inaczej zachowywał się przy ptaszysku. Przekręciłam głowę patrząc na niego z zaciekawieniem.

- Lek. – doprecyzował jednym słowem Mundus i odwrócił się bo zaprowadzić nas w bliżej nieokreślone miejsce.

---

Podchodzi do mnie. Przybliża łapę do mojego pyska i gładzi go delikatnie. Patrzę w jego oczy i czuje się jak za pierwszym razem gdy mnie świadomie dotknął. Jego zapach otacza mnie ze wszystkich stron, otumaniając moje zmysły i zabierając ostatnie pokłady zdrowego rozsądku. Znamy się od mojej maleńkości, już wtedy czułam, że to ktoś wyjątkowy. Przeciętny dla każdego z zewnątrz, ale dla mnie jedyny i najwspanialszy. Staram się zachowywać, by nie pokazać basiorowi, że jego dotyk na mnie działa. Nie działa. Recytuję kilka razy w głowie. Nie działa. Nie działa. Nie działa. Gdy czuje na policzku delikatną mgiełkę jego oddechu, już wiem, że nic nie mogę zrobić. Wzdycham ciężko i przerwanie nie mogąc powstrzymać tego nieokiełznanego gestu. Chce nim oddychać. Przełykam głośno ślinę. Chce go dotykać.

- Znowu się ubabrałaś Ciri. – mówi Admirał i oddala się ode mnie ponownie. Nigdy się nie uśmiecha, opiekuje się mną tylko dlatego, że jego dziadek, a mój tatko mu kazał. Zachowuje się jak starszy brat, którego w końcu miałam mieć. Te krótkie momenty opiekuńczości, które wychodzą z niego pewnie nieświadomie, są jedynymi momentami, w których mogę poczuć jego dotyk. Zostało mi jeszcze trochę czasu do dorosłości, a Admirał dorósł nie aż tak dawno. A jednak dzieliła nas przepaść jakbym nigdy nie była dla niego opcją. Oblizuje ostentacyjnie dotknięte przez basiora miejsce, udając, że to resztek krwi chciałam się pozbyć. Chce tylko jego. Wiedziałam, że moja obsesja na jego punkcie byłą niezdrowa. Wiedziałam, że była wręcz zakazana. A jego opieka nade mną tylko ją zaostrzyła. W końcu jego matka była moją przyrodnią siostrą. Pokrewieństwo drugiej linii, jeśli dobrze liczyłam. Nie potrafiłam jednak tego zatrzymać. Czasem czułam, że to było jedyne co trzymało mnie jeszcze żywą na tym świecie. Odkąd moje czucie faktur, bólu, zimna i ciepła zaczęło całkowicie zanikać to Admirał był jedyną stałą i nieosiągalną ostoją w moim życiu. Nikt jednak nie wiedział o mojej przypadłości. Chociaż miałam wrażenie, że podróż mojej rodziny, kij wie gdzie, miała coś wspólnego z moim stanem. Wujek Magnus widział więcej niż inni, jakby miał doświadczenie w tej „odmienności”, nie tak jak reszta. Dla nich nadal byłam tą małą wesołą lecz małomówną Ciri, która uśmiecha się na każdym kroku i zaraża wszystkich naiwnością i dobrą energią. Nie, żeby to się zmieniło. Nadal grałam tą idealną dla mojego wyglądu postać. W środku jednak gniłam z dnia na dzień coraz bardziej. Dopiero co zdałam sobie z tego sprawę i czuje, że już jest za późno by to zatrzymać. Dlatego złapałam się Admirała jak tonący brzytwy.

- Dzięki… Adek. – wybąkałam ledwo patrząc mu prosto w oczy. Tylko on mnie tu jeszcze trzymał. Gdyby tylko wiedział co do niego czułam. To nie jest w końcu tak, że ja to przed nim ukrywałam. Mogłam mu jeszcze tylko powiedzieć o wszystkim wprost, bo aluzji i gestów z mojej strony dostał już mnóstwo. Na moje nieszczęście wybrałam sobie mocno tępego osobnika na cel. Pewnie nawet jakbym go perfidnie pocałowała, by nie zauważył, albo obrócił w przypadek… Chce go całować. A skoro już jesteśmy przy tym temacie. Ciekawa byłam jak smakuje. Chce go poczuć. Czy jakbym teraz przybliżyła się do niego i pocałowała go, to poczułabym coś innego niż świeżą jelenią krew i mięso? Nie obchodziło mnie to, mimo wszystko nie miałam tyle odwagi by to zrobić.

- Nie jesz już? – spytał wilk, gdy zauważył, że zamiast jeść przyglądam mu się od dłuższego czasu. Przegryzłam mocno własny policzek, by źdźbło bólu i smak własnej krwi ukoił moje rozkołatane emocjami serce.

- Skończyłam. – powiedziałam z uśmiechem numer cztery. Miałam wrażenie, że lubił go najbardziej, zawsze wtedy zawieszał wzrok na mnie o kilka sekund dłużej niż zwykle. Tym razem było podobnie. Chce jego wzrok na sobie. Trudno było przykuć jego uwagę. Choć wiele basiorów już zauważalnie się mną interesowało, nawet tacy w wieku mojego tatka, to ja nie zwracałam na nich żadnej uwagi. Szkoda, że Admirał nie zwracał żadnej uwagi na mnie. Przynajmniej nie w sposób w który chciałam. 

- Walka! – krzyknęłam słodkim głosem i momentalnie rzuciłam się na basiora. Robiłam tak ostatnio coraz częściej pod pretekstem zabawy. Pomimo iż byłam dużo silniejsza od Admirała, zawsze dawałam mu wygrać. Motałam się z nim kilka chwil, udając, że staram się go pokonać, aż do momentu w którym wilk przygwoździł mnie łapą do ziemi. Zabierająca mi oddech łapa i uczucie temu towarzyszące za każdym razem rozrywało moje serce na miliony kawałków. Patrzyłam prosto w rozsierdzone oczy basiora, widząc w nich niemal rządzę krwi i podniecenie. Chce by nacisnął mocniej. Gdybym tylko mogła trwałabym w tym stanie, w tej pozycji jak najdłużej. Musiałam jednak stwarzać pozory. Na moim pysku pojawił się udawany grymas, a basior widząc go puścił mnie momentalnie.

- Jak będziesz mieć siniaki, to Szkło po powrocie spuści mi łomot.

- Nie martw się tym. Muszę trenować, żeby być dobrym Stróżem. – powiedziałam trzymając się za gardło. Już od jakiegoś czasu wiedziałam, że pójdę w ślady matki. Samotne chodzenie po terenach watahy i przyglądanie się życiu wilków to coś co robiłam niemal od niemowlęctwa. Nawet jeśli początkowo obserwacja kończył się na rodzinnej polanie.

- Na pewno będziesz lepszym niż Twoja matka.

- No nie wiem. Ona by cię pokonała. – jęknęłam wstając z ziemi.

- Ty też byś mogła, gdybyś się w końcu postarała.

- Przecież się staram! – krzyknęłam udając oburzenie. – Po postu jesteś zbyt silny.

Wilk pokiwa głową na boki.

- Dziwna jesteś, Ciri. – drygnęłam na te słowa, tak jak miałam w zwyczaju.

I odszedł zostawiając mnie samą. Po chwili jednak się odwrócił i spojrzał na mnie z lekka irytacją.

- No chodź! Nadal mamy robotę do wykonania, młoda. – choć nie lubiłam tego przydomku to uśmiechnęłam się i dobiegłam do niego z nieudawaną ekscytacją. Teraz już wiedziałam. Życie bez Admirała nie istniało. Albo on albo śmierć.

<Adek? :o>