Basior słysząc te słowa lekko się zdziwił. Spojrzał w oczy Serenity, które były przepełnione spokojem i powagą. Uśmiechnął się do niej. Wiedział, że mógłby wyznać jej teraz wszystkie uczucia, którymi ją darzy. Mógłby powiedzieć, że jest jego promyczkiem, aniołkiem, gwiazdką na niebie, ale bał się. Bał, że ona nie czuje tego względem niego i że zniszczy panującą między nimi relację. Kochał jej uśmiech, jej sposób bycia, kochał ją całą dlatego nie mógł jej stracić. Mimo to zebrał się w sobie, by powiedzieć prawdę, ale w taki sposób, by nie zepsuć ich przyjaźni.
- Seruś powinnaś znać odpowiedź na to pytanie. Jesteś moją najdroższą i najcudowniejszą przyjaciółką, która zawsze będzie dla mnie najważniejsza. Jestem w stanie zrobić wszystko i to absolutnie wszystko, by tylko ujrzeć twój cudowny uśmiech. Jestem gotów poświęcić się dla ciebie i zawsze będę starał się być dla ciebie wsparciem, takim jakim ty zawsze byłaś dla mnie. Można powiedzieć, że jesteś moim aniołem stróżem Serenity. Zawsze nade mną czuwasz, jesteś przy mnie i dajesz mi siły. To ty byłaś przy mnie, gdy moje życie się waliło, to ty mnie wspierałaś, gdy mój ojciec odszedł. Jesteś moim sensem życia Serenity. - odparł. Poczuł jak lekko się rumieni. W duchu dodał jeszcze ”Jesteś tą jedyną, która zdołała zdobyć moje serce i sprawić, że każda chwila spędzona w towarzystwie ukochanej jest najwspanialszą chwilą w moim życiu. Dlatego tak bardzo cię pokochałem”. Naoru uśmiechnął się, a w jego oczach pojawiły się delikatne łzy wzruszenia. - A ja? Kim jestem dla ciebie Serenity? - spytał trochę nieśmiało, co mocno go zaskoczyło.
<Serenity?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz