Konwalia rozejrzała się dookoła ze zmarszczonymi brwiami.
Nie miała bladego pojęcia o dekoracji wnętrz. Nie była w stanie dobrać do siebie zwyczajnych dwóch kolorów. Jednak sytuacja wymagała od niej jakichkolwiek umiejętności...
— Wiecie co, może po prostu wystarczy dodać tu parę kwiatków — rzuciła w końcu, odwracając się z powrotem do basiorów i uśmiechając lekko.
— Może i tak — przyznał jej rację Agrest, również się rozglądając.
Wadera położyła się na ziemi i ziewnęła donośnie. Dawno nie spała.
— Wiecie co... Może się gdzieś przejdziemy? — zaproponowała. — Jak za starych, dobrych czasów...?
Trudno było jej odmówić, zwłaszcza, że była okropnie uparta i odrzucała wszystkie argumenty opowiadające się za zostaniem.
Tak więc dwa pozostałe wilki, chcąc nie chcąc, szły za radośnie machającą ogonem Konwalią. Wadera nuciła też coś pod nosem i rozglądała się dookoła, wypatrując znajomych roślin czy kwiatów, których z każdym dniem było coraz mniej.
W końcu dotarli do Różanego Wodospadu, który prezentował się o wiele gorzej, niż gdy byli tu razem ostatni raz. Róże nie kwitły z uwagi na porę roku, a wodospad poruszał się leniwie, jakby od niechcenia.
Tyle jednak wystarczyło Konwalii, aby szeroki uśmiech rozjaśnił cały jej pysk. Podbiegła do zbiornika wodnego i rozkoszowała się kroplami wody osiadającymi na jej sierści. Roześmiała się serdecznie.
Mogła sobie pozwolić na takie zachowanie. Była w towarzystwie swoich przyjaciół, tych, którzy w zasadzie znają ją najlepiej.
Spędzili nad Wodospadem resztę wieczoru. Rozmawiali, dyskutowali, dzielili się przemyśleniami. To były bardzo miłe godziny, przerwane jednak przez Leonarda.
Kiedy basior odszedł, Konwalia spojrzała na Agresta spod przymrużonych powiek.
— Robi się już ciemno — zauważyła bezcelowo.
Basior kiwnął głową, nawet nie kłopocząc się odpowiedzią.
— A do mojej jaskini daleko... — kontynuowała, przyglądając mu się. Westchnęła głęboko.
< Agrest? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz