Delta niepewnie stawiał swoje kroki za Zajęczymi przyjaciółmi, który na ten moment wydawali się mu wielkim zagrożeniem, kto wie czy nie większym niż nosiciel plagi, którego widok dalej pozostawał w jego głowie od wielu godzin. Pomimo że noc przykryła ich już swoimi cieniami Delta nie czuł się zmęczony. Wręcz przeciwnie, zagrożenie w jakim się znalazł i obce terany w jakie się zaplątał pobudzały jego zmysły zmuszając do ciągłego czuwania. Nie ufał nikomu, ale to nikomu. Każdy mógł być zainfekowany, a jego przybrany opiekun nie chciał aby szczenię przepadło wraz z pamięcią tego co dopadło nieszczęsną watahę położoną między czterema górami. Dlatego mały wilk tak desperacko uciekał przed śmiercią, z którą ciągle grał w ganianego i gdy zdawało się że go dopada i już przekazuje mu swoimi zimnymi palcami wieści o odejściu mały wyślizguje się z jej szponów, cudem trwając w tym stanie życia jakiego teraz doświadczał. Tego ciągłego przerażenie i widoku śmierci na codzień zapadającej w pamięci jako dobra przyjaciółka już od dzieciństwa.
Komu które mu towarzyszyły trzymały się na dystans na jego własne życzenie jednak posyłały mu uśmiechy. Ich łapy były delikatnie brudne z krwi swoich martwych pobratymców, a jeden z nich powłóczył nogami z dala od grupy umorusany czarną mazią, świadczącą tylko i wyłącznie o zapieczętowaniu jego losu, który zakończył się na ocaleniu szczenięcia. Szczenięcia, które najwidoczniej było ścigane przez wielkiego potwora gotowego zagryźć je na miejscu. Dlatego żadne z zajęczych stworzeń nie kwestionowało altruistycznej postawy swojej przywódczyni, która planowała bronić go własną piersią. Bo przecież usiał się w nim kryć jakiś sekret, którego nikt nie rozumiał. Nikt oprócz potwora nosiciela, który nie chciał aby ten dotarł na światło dzienne. Podróż dłużyła się, aż gwiazdy nie zaczęły blaknąć wśród połysków czystego niebieskiego nieba i różowiejącego się słońca. Wtedy też właśnie oczom małego szczeniaka ukazała się wioska zbudowana z najprawdziwszego drewna i strzechy. Wszystko wyglądało tak ładnie i porządnie, a zarazem podejrzanie ludzko. Pamiętał jak Neo opowiadał mu o tych przedziwnych istotach stąpających tak jak te zające, na dwóch nogach, ale będących znacznie większymi od wilków i używającymi broni. Na szczęście lub nie Delta nigdy nie spotkał się z takim oko w oko. Gdyby jednak tak było nie był pewien czy dalej byłby żywy albo wolny i dziki. Dlatego teraz w milczeniu podziwiał starannie wykonane domy. Kątem oka widział jak zakażony Komu rusza w kierunku specyficznego domu złożonego z twardej cegły o płomiennych kolorach.
-Żegnaj Hanuru! - głos zajęczycy, która najwidoczniej im przewodziła przerwał cieszę jaka zapanowała po ich wejściu na polanę. Potem rozległo się parę szlochów i ponownych pożegnań. Czarne ślady na ziemi wypalały trawę. Chłód śmierci i odór kończącego się życia zawisł w powietrzu wraz z ciężką ciszą. Delta spuścił po sobie uszy i zajrzał na ten widok. Przez chwilę wydało mu się jakby poprzez tą żałobną cieszę wybiły się głosy bogów odbierających martwe dusze. Jednak wrażenie anielskiej poświaty szybko okazało się dla Delty tylko złudzeniem. Jego nos zmarszczył się, czując powoli docierający do niego palący zapach. Spojrzał w kierunku z którego dochodził. Komu otwierał drzwi tajemniczego budynku. Drewno którego dotknął zazgrzytało ustępując, aby następnie zamknąć się za nim jak rozdział w życiu, którego nie dało się zatrzymać na jego drodze do ramion śmierci.
Cisza unosiła się jeszcze chwilę, a potem rozeszła się wraz z wpadającymi do wioski ptakami, które z szaleńczą ochotą rzuciły się do jedzenia. Z nich zsiadły kolejne dwa Komu, które górowały wzrostem nad przywódczynią, której imienia Delta dalej nie poznał i nie wiedział czy chce poznawać. W końcu i ona pewnie dokona swoje żywota skoro miała styczność z ciałem. Między przybyszami rozpoczęła się rozmowa, jednak mały basior zainteresował się bardziej pobliskim krzakiem małych jagódek. Zbliżył się do nich i obwąchał. Miały bardzo znajomy zapach i kształt. Neo używał ich do mieszania leków na rany i zakażenia, aby złagodzić ból i powtarzał Delcie że są całkowicie niegroźne i zjadliwe. Dlatego nie miał skrupułów przed zjedzeniem części z nich. Najedzony w końcu usiadł spotykając się z przerażoną miną jednego z Komu, który patrzył jak wilczek oblizuje pyszczek.
-Zjadłeś jagody Buhu- szepnął przerażony. Delta nie wiedział co w tym złego. Wielokrotnie podkradał je z moździerza medyka. Nie odpowiedział więc uskakując przez miękko wyglądającą łapką innego stworzonka.
-One są zabójczo trujące! - powiedziała przywódczyni, która teraz zjawiła się niedaleko zatrzymując swojego znajomego przed ponownym sięgnięciem w kierunku futra koloru nocy.
-Ni. Znaczy, im większe rosną tym bardziej niebezpieczne są. Ale młode jeszcze czerwone są całkowicie niegroźne i smaczne. - zacytował z pamięci słowa swojego opiekuna. Zajęczo podobne mimo to patrzyły na niego ze zmartwieniem, więc jedynie westchnął. Niekomfortowo czuł się w obliczu tylu oczu mierzących jego nikłą posturę.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Jeszcze tego samego dnia Delta mógł pożywić się nieco większą i bardziej sytą zdobyczą, którą złapał dla niego jeden z Komu, wojownik wysokiej rangi. Młody, ale tłuściutki bażant szybko zniknął w głodnym brzuszku szczeniaka. Delta także wtedy poczuł się senny i jak bardzo obolały jest. Adrenalina opadła, a wszechogarniające poczucie miarowego bezpieczeństwa tylko pogłębiały ten stan. Oczka kleiły się mu, a główka opadała powoli. Cudem jedynie utrzymywał ją w górze, leżąc w okolicy ognia w jednej z chatek, na prowizorycznym legowisku. Z widoku osoby trzeciej wyglądało to jakby szczeniak udomowionego psa przysypiał przy kominku blisko swojego pana zasiadającego w fotelu. Z tą różnicą, że Delta nie był udowodniony, a w fotelu zasiadał zając z rogami. Kolory na zewnątrz stapiały się powoli w jednej wielki cień niosąc pozorny spokój i zastaną przyrodę. Gałęzie kołysały melodiami wiatru do snu wszystkie dzienne ptaki i gwizdały na pobudkę dla nocnych łowców. Dlatego że cały świat stanął w błogiej ciszy, a wnętrze domku ciepło trzaskało ogniem, Delcie niedługo potem opadła głowa na dobre. W swoich łapkach trzymał kurczowo torbę na której ułożył pysk i oddał się odpoczynkowi. Jego zmysły wyłączyły się, a odbywające się nad jego uchem rozmowy zlały w ciszę.
Neo wzdychał po raz
kolejny kiedy małe wilczątko przeszło mu po ogonie. Był wilkiem cierpliwym
jednak mały Delta dawał mu się we znaki wszędzie wtrącając ten swój ciekawski
nosek. Dorzucił do moździerza jagody Buhu i trochę rozmarynu, aby odór innych
ziół nie otumaniał pacjentów.
-A co to?- mały
granatowy pyszczek zajrzał na kamienną półkę służącą medykowi za stół.
-To. Bardzo dobry lek
na głębokie rany. - odpowiedział medyk zniżając miskę z zawartością tak aby
szczenię mogło swobodnie zajrzeć do jego wnętrza.
-fuuu. Śmierdzi!-
poskarżył się maluch. Medyk roześmiał się jedynie.
-Śmierdziało jeszcze
bardziej zanim dodałem rozmaryn. - mruknął rozbawiony minką szczenięcia i wraz
z małą kluseczką przy boku ruszyli opatrzyć wojownika, który spadł na kamienie
w górach rozrywając sobie obie tylne łapy. Mały Delta nie reagował źle na widok
krwi co sprawiało że Neo widział w nim przyszłego medyka i planował go uczyć.
Dlatego tak cierpliwie postępował z tym energicznym maluszkiem.
-A to? CO to?- po
opatrzeniu wilka Delta okazał się siedzieć przed jedyną ludzkiej roboty półką
ze szklanymi drzwiczkami.
-To?- Neo wskazał na
fiolkę delikatnie niebieskawej cieczy, która jednak bardziej mieszała się w
barwy czerwieni i żółci. Delta jedynie pokiwał głową. - To jest lekarstwo
bogów. Ciężko się je robi, a podobno jest lekiem na najcięższe choroby świata.
Jednak nikt nie wie na jakie. Bogowie dali nam wiedzę o tym leku dopiero
niedawno. Chciałbyś nauczyć się go robić?- zapytał z szerokim uśmiechem.
Oczywiście że kłamał. Mały był jeszcze zbyt niewinny na brutalną prawdę jaka
kryła się za fiolką mętnej cieczy oraz ile żyć przepadło z powodu tej
przeszłości.
-TAK! - entuzjazm
malucha podobał się mu. Zabrali się do pracy.
-Neo?- Delta cichutko
zaskiełczał kiedy medyk odkaszlnął ponownie pochylając się nad moździerzem.
Mieszał coś uporczywie i nic nie mówił. Zabraniał się dotykać, odgrażał się,
warczał aby się nie zbliżał. Delta nie wiedział czemu jednak Neo miał swoje
powody, których Delta nie był w stanie już poznać. Plaga jaka ich ogarnęła była
już w potężnym stadiom, więc tylko lek bogów mógł ich ocalić. Starszy medyk
zaśmiał się gorzko pod nosem. "Lek bogów. Dobre sobie". Historia jaką
opowiedział szczenięciu była tak wyssana z palca. Nawet nazwę podał mu
niewłaściwą. To był lek na plagę. Broń przeciwko najgorszemu rodzajowi śmierci.
Potrzebny jednak ostatni składnik był za daleko aby go dosięgnąć i skończyć
lek, który w rzeczywistości nosił dźwięczną nazwę "Pocałunku
Śmierci".
-Jeszcze tylko nosiciel. Jego krew- szeptał do siebie w pochłaniającym go
obłąkaniu, nie zdając sobie sprawy że obserwują go zrozpaczone dwukolorowe
oczy, które widziały jak powoli jego łapy rozpływają się w czarną ciecz, która
pieczętowała śmierć.
Delta otworzył nagle oczy i uniósł pyszczek oddychając
szybko. Jego serce obijało się o żebra z zawrotną prędkością. Wspomnienia
nieprzyjemnie gryzły jego umysł. Pomieszczenie w jakim był, nadal było
delikatnie okryte dopalającym się w palenisku ogniem, jednak świat za oknem
pozostawał czarną pustką pełną niebezpiecznych dźwięków. Szczenię odetchnęło
ciężko nie wiedząc jeszcze czemu ten sen nawiedził go akurat teraz jednak coś
mu mówiło że to miało znaczenie. Kłucie głęboko w podświadomości nie pozwalało
przestać mu o tym myśleć i ciągle przytaczał odnowione w umyśle stare urywaki
życia sprzed plagi. Laki bogów. Pocałunki śmierci, o których mówił Neo zanim
dołączył do swoich przyjaciół wśród zastępów zmarłych. Pocałunek Śmierci. Pocałunek Śmierci. Pocałunek Śmierci.
-Pocałunek Śmierci- szepnął do siebie i z torby wydobył fiolkę z czerwonowao żółtym płynem wpatrując się w nią tempo. - Brakuje...składnika- docierało do niego co los próbował mu przekazać, jednak stopniowo. Przecież był tylko szczenięciem, w którego łapach spoczęło wielkie zadanie i niebezpieczeństwo. Fiolka którą trzymał w łapie była lekiem. Lekiem, który miał powstrzymać plagę lub...
-Zabić... nosiciela- szepnął cichutko Delta a jego oczy nabrały delikatnego połysku błyszcząc w ciemnościach, które zapadły kiedy ostatni płomień w palenisku zgasł. Zabić rozniosło się cichym echem po ścianach.
Delta uniósł się z posłania. Brakowało składnika. Krwi nosiciela, ale przecież nie miał jak jej dostać. Fioletowa maź która mieszała się z czarną zabójczą cieczą uniemożliwiała mu to. Poza tym co takie szczenię mogło zrobić takiemu potworowi.
-Nosi...Nosiciel.- spuścił po sobie uszy. Jego łapki powoli
skierowały go do wyjścia. Wykradł się z chatki po cichutku nie wzbudzając
popłochu. Wszyscy twardo spali, jakby świat nie walił się im na głowy, a śmierć
nie spała obok nich. Błyszczące oczka zmierzyły spokojny obrazek wioseczki
nocą, która błogo uspokoiła świat do snu i wtedy w jego oczy ponownie wpadł
ceglany budynek, który zdawał się nieco uspokajać w ciemnościach. Czerwień tak
widoczna za dnia marniała w obliczu mroku. Maluch podszedł do jego ścian i
położył na nich łapkę. Chłód jaki ją objął był zatrważający, a zapachy, które
uporczywie wydzierały się spomiędzy szpar drażniły szczenięcy nosek. Jednak coś
podpowiadało Delcie że to ma znaczenie. Że przegapia pewien znaczący szczegół
całej tej układanki, jednak jego umysł nie mógł ustalić co to dokładnie było. Drewniane
drzwi przed którymi stanął wydały mu się nagle odpowiedzią na wszystkie
rozterki szalejące w jego sercu. CO przegapiał? Co przepadało mu w odmętach
pamięci? Co to wszystko miało znaczyć? Tak wiele pytań kłębiło się w jego małym
umyśle, a żadne nie miało odpowiedzi. Dlatego pchnął drzwi, które zaskrzypiały
brutalnie rozrywając błogą ciszę, która nagle zawisła jakby śmiertelnie czyhając
na dźwięki. Delta wkroczył do środka po zimnej posadzce wyłuskanej z kamienia. Drzwi
powoli zamknęły się za jego osobą odcinając drogę światłu księżyca. Jednak
wewnątrz paliły się cztery pochodnie. Brak okien sprawiał że to pomieszczenie
było jeszcze mroczniejsze, jednak Delta dostrzegał w nim tylko jedno stworzenie
oprócz siebie. Komu, który był tam wtedy i walczył z nosicielem. I serce mu
mówiło że dzieje się coś wielkiego. Nie kwestionował ruchów swojego ciała kiedy
powoli przesunęły się w kierunku skulonej postaci. Kiedy dotarł na parę kroków
uszy stworzenia uniosły się a on sam odwrócił nagle, aby zmierzyć się z
jarzącymi się w półmroku oczyma. Delta
widział jak po rękach zającopodobnego spływa czarna maź. Wtedy też rozejrzał
się. Ściany i podłoga blisko nich także była w niej pokryta. Delta nie pytał.
Na razie nie. Za to znowu wbił przeszywające spojrzenie w Komu, który cofnął
się pod ścianę przerażony. Sądził że tamten potwór będzie najbardziej
przerażającym stworzeniem jakie spotka, jednak oczy tego szczenięcia, tak
bezwzględne i bezlitosne przeraziły go znacznie bardziej. Lekkie kroki podeszły
jeszcze bliżej. Oddech zająca przyspieszył, a serce wyrywało się z piersi.
Zamknął oczy kiedy szczenię sięgnęło w jego kierunku. Nic jednak się nie stało.
Jedynie łapka przejechała po jego szyi.
Delta patrzył na kropelki fioletowej krwi na swoich poduszkach łapek. Od razu
otworzył fiolkę wrzucając ile mógł do środka. Nie przejmował się już
konsekwencjami i tym że drzwi za nim rozwarły się z wrzaskiem starych zawiasów.
Fiolka delikatnie zabulgotała i zrobiła się całkowicie niebieska. Tak jaskrawo
neonowa jak teraz wydawały się oczka Delty, który zmierzył pierwszy obiekt
swojego małego eksperymentu. Naprał kropelkę na łapkę i pozostawił ją na języku
przerażonego Komu, który teraz siedział przed wilkiem trzęsąc się. Nic przez
chwilę się nie działo, aby potem czarna maź która była tak zabójcza powoli
zrobiła się biała i spływała większą ilością ku ziemi zalewając posadzki i
mieszając się z pozostałościami po innych. Im dalej szła tym więcej czarnej
mazi zmieniało się w biel. Biel tak piękną że pozostałe Komu, które do tej pory
w milczeniu obserwowały działania szczeniaka westchnęły. Jednak maź pochłonęła
całe ciało nieszczęsnego Komu. Pocałunek Śmierci
Delta zrozumiał skąd ta nazwa. I że to wcale nie to było lekiem na Plagę, a to
co z tego powstało. Umoczył łapkę z białej mazi. Cieplutkie ciepło ogarnęło
jego ciało kiedy ta od razu wchłonęła w jego skórę. Zaraz potem wypluł na
ziemię odrobinę czarnej zaraźliwej mazi, która musiała przedostać się do jego
ciała z zakażonego Komu, aby potem wyparować w pachnące zgniłymi różami
powietrze.
Pocałunek Śmierci nie był lekiem. Był bronią
CDN
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz