Od Talazy CD Szkła - "Pierwsza Krew"

O nie, tylko nie ty!, przeklinałam jeszcze w myślach, gdy zelżała pierwsza fala oszołomienia, jakie wywołał we mnie widok chudej postaci w rozświetlonym południowym światłem wejściu jaskini. I znowu jednak ponownie zamarłam, w połowie ze zdziwienia, a w połowie z odrazy, takie emocje wywołało we mnie bowiem zachowanie ptaka. Już nie komentując go ani słowem, ni na głos, ni też w myślach, powstrzymałam się od mniej lub bardziej subtelnego wyrzucenia go za drzwi, zamiast tego niezgrabnym gestem zaproponowałam medyczce podanie, zgodnie z tym, na co gotowość wyraziła nie dawniej niż pół godziny wcześniej, herbaty dla gościa.

Wadera przystała na tę propozycję z widoczną ulgą, widać bowiem było, że, choć może próbowała to ukryć, podobnie jak ja była zmieszana takim obrotem spraw. Szybkim ruchem wtykając kwiat za ucho, mruknęła coś o tym, że wrzosy to jej ulubione kwiaty, po czym, odwróciwszy się, zajęła się nalewaniem herbaty. Gdy podawała ją gościowi, patrzyłam na nią w niemym zdumieniu; fioletowy kwiat pięknie współgrał z kolorem jej oczu. Bądź co bądź, Mundus zasługiwał na odrobinę uznania. Mało który samiec bywa tak uważny w szczegółach.

Myśl ta niespodziewanie skierowała mój umysł na dawne tory, natłokiem zmartwień wymiatając cały urok z letniego popołudnia. Poruszywszy się nerwowo na miejscu, patrzyłam na gościa, zastanawiając się, jak dyskretnie wypytać go o interesujące mnie tematy.
– Więc, um… – niezgrabny wstęp ściągnął na mnie wzrok przybysza, przez co dokończenie wypowiedzi stało się nagle kilkakrotnie trudniejsze. – Wracasz z wesela?

Ptak pokiwał głową, może nie do końca rozumiejąc, do czego zmierzałam.

– Sam? – podrapałam się po głowie. – W ogóle, dzięki za przyjście. – dodałam, drżąc nieznacznie pod wpływem nagłego wspomnienia.

Ukłonił się w uprzejmym geście, który mógłby zdradzać, że cała przyjemność była po jego stronie, prócz tego było to jednak kolejna całkowicie niema zgoda. Przeklinając pod nosem, czułam, że powoli opuszcza mnie cierpliwość.

– A widziałeś może gdzieś Szkło? – wypaliłam.

– Szkło? Nie widziałem – pomachał nerwowo skrzydłami, jakby w ostatnim odruchu dziwnej gorączki, jaka ogarnęła go po wejściu do jaskini. Później, być może by jakoś to ukryć, wziął głębszy łyk herbaty; omal nie zakrztusił się mocnym naparem.

– Aha – mruknęłam obojętnie, z irytacją kiwając głową jak w rytm jakiejś zapomnianej melodii. – A powiedz, czy ty tak właściwie umiałbyś polecie… – Etain, na którą w tamtym momencie padł mój wzrok, zaczęło szybko, aczkolwiek dyskretnie kręcić głową, jakby na znak, żeby nie stąpać dalej tą drogą. Tak wymownym gestem rozwiała naraz wszystkie moje wątpliwości, wraz z nimi przepadły jednak także moje płonne nadzieje.

– Rozumiem – podniosłam się, przeciągając się niedbale. – Bo skoro i to nie pomoże – potrząsnęłam niezranioną łapą, by wydobyć z niej snopek światła. Mały i żałosny, nie miałby szans stać się sygnałową racą, ostatecznie nie przynosząc więcej rezultatów niż standardowe wycie. – To nie pozostaje mi nic innego, jak tylko poszukać go na własną łapę. Zostawić was tutaj?

Etain i Mundus popatrzyli po sobie. Wadera, tłumacząc się tym, że i tak nie miałaby nic lepszego do zrobienia, zaoferowała się pójść razem ze mną. Ptak, któremu nie wypadało wszak pozostawać w cudzej jaskini, a i nieszczególnie szarmanckim byłoby odmówienie pomocy dwóm uroczym damom, z których jedna była dodatkowo ranna, po chwili milczącego wahania zdecydował się do nas dołączyć.
Już po chwili grupa złożona z tak niepasujących do siebie postaci przemierzała las. Etain, ogarnięta dziwną, trochę nerwową energią wysunęła się naprzód, z prawdziwym oddaniem przyjmując rolę tropiciela. Nasza dwójka wlokła się kilka kroków za nią, ja, pozbawiona sprawności w jednej łapie oraz jakiegokolwiek posiłku od wczorajszej nocy oraz Mundus, o spuszczonej głowie i melancholijnym spojrzeniu.

W ciekawym towarzystwie czas szybko mija, toteż nie zauważyłam, w którym momencie słońce przesunęło się tak bardzo na zachód. Zdawało się, że dopiero co wyruszyliśmy z jaskini, a już między drzewami rozniósł się triumfalny okrzyk Etain, a także dwa inne głosy. Jeden znajomy i wyczekiwany, drugi natomiast...

Zamarłam na miejscu, widząc swojego małżonka w towarzystwie wadery, którą od samego początku darzyłam niechęcią. Pustkę w moim sercu szybko wypełniło oburzenie; bądź co bądź parę godzin temu nie miał nawet siły podnieść się z miejsca. To ja biegam po wszystkich trzech watahach, by zdobyć dla niego paracetamol, a on w tym czasie wybiera się na spacery ze starymi koleżankami? Emocje, które mną władały były jasne i określone twardymi przyczynami, a jednak mimo to nie miałam pojęcia, jak powinnam się zachować.

Gdybym była sama, z pewnością wycofałabym się i uciekła, może dała się ponieść emocjom i wszczęła walkę. Teraz natomiast, choć sojusznicy oddaleni byli ode mnie o dobre kilka kroków, czułam się, jakby przytrzymywali mnie na miejscu. Poczułam, że w moich żyłach zaczęła krążyć nowa siła; biorąc głęboki oddech, zebrałam do serca całą swą odwagę.

– Co za spotkanie – zaśmiałam się nerwowo, zerkając to na Opal, to na swoją własną grupę. – Czyżby zbierała się ekipa na poprawiny? – przygryzłam wargę, przypominając sobie, że istniał co najmniej jeden dobry powód, dla którego nie powinnam teraz sięgać po alkohol.

< Szkiełko, mój najdroższy? >