- Gratulację Luna - Szamanka uśmiechnęła się do mnie szeroko - Jesteś w ciąży, będziesz mamą. Minato będzie ojciec, tylko przekaż mu to ostrożnie będzie w lekkim szoku. - Zaśmiała się lekko.
- On..? - Zamrugałam - Chyba ja ! - W moich oczach pojawiły się łzy, byłam taka szczęśliwa będę miała własne potomstwo. Moje marzenie o dużej rodzinie w końcu się ziści.
- Masz farta Luna, jako pierwsza z dorastających wader jesteś w ciąży, tylko teraz nie mogę ustalić płci, ale coś tak sądzę masz w swoim brzuchu Dziewczynkę. - Pogłaskała mnie delikatnie.
- Boże, nawet nie masz pojęcia jak się Cieszę ! - Nie mogłam ukryć swej radości. - Muszę powiedzieć o tym Minato ! - Wstałam - Dziękuję Ahri, jesteś wielka - Przytuliłam waderę.
- Nie ma za co, to mój obowiązek, tylko go nie przestrasz. Jestem przekonana, że będzie szczęśliwym ojcem. - Odpowiedziała spokojnie samica.
- Lecę ! Chce go poinformować jak najszybciej. - Wybiegłam z jaskini szamanki, zmierzałam prosto do mojej groty, gdzie mieszkał też Minato. W głowie cały czas układałam sobie scenariusz, jak mam to powiedzieć. Za to przez głowę przelatywały mi miliony scen wydarzeń które mogą się zdarzyć. - Minato ! - Wbiegłam do jaskini.
- Hej, Luna - Odpowiedział trochę chłodno, miał dziś zły dzień.
- Mam dla Ciebie wspaniała wiadomość ! - Usiadłam na skalnej posadzce.
- Hmm, zaskocz mnie - Spojrzał na mnie.
- Jestem w ciąży ! - Krzyknęłam uradowana.
- Że co ?! - Warknął samiec, takiej reakcji się nie spodziewałam. Rzucił się na mnie powalając mnie na ziemię. - Masz usnąć tego dzieciaka jasne ?! - Krzyknął na mnie, wbił mnie wręcz w ziemie. Sprawiał mi przy tym ból, nie wiem co go ugryzło bałam się go - Jeśli go nie usuniesz sam Cię zabiję ! - Zaczął warczeć.
- Minato... - Rozległ się inny głos - To jest zbyt brutalne, dajmy jej minutę na wyniesienie, jeśli się nie zastosuje, wtedy zginie. - Rozpoznałam Alfę watahy.
- Jak chcesz - Minato zostawił mnie w spokoju, widać było że ledwo się powstrzymywał, żeby mi nic nie zrobić.
- Słyszałaś masz minutę ! Wynoś się i nigdy nie wracaj ! - Alfa była wściekła.
Nic z tego nie rozumiałam, to wyglądał jak najgorszy koszmar. Niestety to wszystko było brutalną rzeczywistością. Osoby, którym ufałam i kochałam chcą mnie zabić to było najgorsze na świecie, podniosłam się z ziemi. Wybiegłam z jaskini najszybciej jak było to możliwe, nie oglądałam się za siebie, nie chciałam tracić czasu. W moich oczach zaczęły się zbierać łzy, nie poradzę sobie sama z małym. Jeśli nie będę miała jedzenia, ani schronienia dziecko nie przeżyje nawet jednej nocy. Ciemny las zdawał się nie mieć końca, nie patrzyłam gdzie biegnę zatrzymałam się dopiero wtedy, gdy łapy zaczęły mi odmawiać posłuszeństwa. Zaczęłam płakać nie mogłam dopuścić do siebie tej myśli, że zostałam wygnana z watahy.
Moje wspomnienia przerwało ciężkie spotkanie z drzewem, wpadłam na nie kiedy zaczęłam się nad sobą użalać. Moim oczom ukazało się jezioro, słońce świeciło wysoko w górze. Wolnym krokiem skierowałam się w tamtą stronę, nie miałam już siły chodzić musiałam odpocząć. Niestety, to nie był koniec moich zmartwień te tereny należały do watahy. Miałam przechlapane jeśli ktoś mnie wyczuje, może mnie nawet zabić bez wahania. Zimna woda jednak mnie pokusiła, nachyliłam się nad taflą i zaczęłam pić. Byłam strasznie wygłodzona, widać mi było żebra. Z niechęcią oderwałam się od krystalicznie czystego źródła. Miałam już wracać, usłyszałam warknięcie. Obróciłam się błyskawicznie, za mną stał wilk przyglądał mi się uważnie.
< Ktoś?
>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz