Płakałam wtulona w Rozalkę.
- To straszna tragedia - powiedział Storczyk.
Moi rodzice mogli jeszcze długo żyć... Nie wiedziałam co mam robić. Smutek przepełniał moje serce. Wiedziałam, że czas leczy rany, ale ile muszę jeszcze przeżyć, gdy wreszcie odejdą smutne myśli?
- Musimy jakoś przeżyć - rzekła Rozalka - Nie da się cofnąć czasu.
- Mam nadzieję, że są szczęśliwi - powiedział Hiacynt.
Spojrzałam na moje rodzeństwo.
<Hiacynt?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz