Od Oleandra CD Maxa

Max wyszedł przed jaskinię. Ja zostałem jeszcze na jakiś czas, siedząc nad ciałem zmarłego ojca. Strzyga była skryta w cieniu jakiegoś najmroczniejszego kąta jaskini, co chwila szepcząc coś cicho i tajemniczo. Nie wiem, ile czasu minęło, nie odwracałem się w kierunku światła wpadającego przez szczelinę będącą wyjściem z groty. Kątem oka widziałem tylko, że w środku robi się coraz ciemniej, i ciemniej...

Nie bardzo mnie to z resztą obchodziło. Wzrok mój wbity był w tylko jeden punkt. W zamknięte na zawsze oczy wilka. Głębokie i błękitne, od dzisiaj nieistniejące.

- Oleandrze? - ktoś prawie bezgłośnie szepnął i w ostatnim tchnieniu dnia, który odszedł wraz z Berylem, ujrzałem drobny cień stojącego za mną stworzenia.

- Co się stało? - nie odwróciłem się, przymykając ze smutkiem oczy.

- Czemu siedzisz tutaj?

- Zastanawiam się, jak teraz będzie. Co mam zrobić.

- Pomożemy ci. Nie zostajesz sam.

- Czy to nie dziwne, że umarł właśnie teraz? - zapytałem, w zasadzie nie wiedząc, po co.

- Nie. Wszyscy umrzemy, a to był dzień, w którym miał umrzeć Beryl - powiedział Mundur łamiącym się głosem.

- Nie chcę zostać zupełnie sam...

- Pamiętam, jak jego ojciec był tak młody jak ty.

- A ojciec jego ojca? - mruknąłem beznamiętnie.

- To już nie moje czasy. Obawiam się, że urodziłem się zaraz po tym, jak umarł. Mogę powiedzieć ci jedynie, że i Beryl, i Hiacynt, i Narcyz, i wszystkie inne wilki z WSC i za całego świata mają, lub miały myśli, marzenia, dążyły do celu, a później i tak wszyscy umrą. A jedyne co po nich pozostanie, to wspomnienia bliskich i to, co zrobili dla świata. Jeśli jedyne, co myślą o nich żyjący to zło, a jedyne, co robili, było złe, widocznie nie byli nigdy więcej warci, niż zeschnięte drzewo, które straciło całe swoje znaczenie.

Wyszedłem przed jaskinię, nie mając nawet pojęcia, co stanie się z ciałem poprzedniego samca alfa. Od dzisiaj tylko martwego wilka, który odszedł w nieznane, którego już zawsze będę dobrze wspominać.
Maxa nie było w pobliżu.

< Max? >