- Może to jego krew? - powiedziałam jakby w zamyśleniu - przepraszam cię, Gaju za te mordercze instynkty które budzą się we mnie, ale żałuję że nie dokończyłam dzieła...
- Nie mów tak. Może gdzieś, w głębi duszy jest dobry?
- O nie... - pokręciłam stanowczo głową.
Rozmawiając tak, szłyśmy po śladach krwi. Nagle ujrzałyśmy leżącego przed nami wilka.
- To on... - jęknęłam
<Gaju?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz