Wiosna nie przyszła gwałtownie. Nie zerwała z nieba chmur, nie rozdarła ciszy jak krzyk. Przyszła powoli, z cierpliwością kogoś, kto zna cykl życia aż nazbyt dobrze. Najpierw przyszły zmiany w powietrzu – lżejszym, bardziej rozedrganym, niosącym w sobie zapach obietnic. Potem przyszło światło – miękkie, jeszcze nieśmiałe, jakby nie do końca pewne, czy wolno mu zagarnąć zimową biel. I wreszcie przyszła ona: zieleń. Nie gwałtowna eksplozja, lecz subtelne przebudzenie – jakby ziemia znów przypomniała sobie, jak to jest oddychać.
Yrsa poczuła to, zanim jeszcze to dostrzegła. Jej nos, przyzwyczajony do mroźnych nut zimy, wychwycił coś nowego – wilgotny zapach pąków, słodką nutę pierwszych kwiatów przebijających się przez glebę. Jej łapy wreszcie stąpały po ziemi, która była miękka, nasiąknięta deszczem i tętniąca życiem, a nie skuta lodem jak wcześniej. A kiedy dotarła do skraju lasu i spojrzała na otaczające ją tereny, wiedziała już na pewno: zima odeszła.
Wataha Srebrnego Chabra budziła się powoli. Słychać było pojedyncze odgłosy – kroki, westchnienia, przeciąganie się zaspanych ciał. Świat nie odżył jeszcze w pełni, ale drgał, jakby przygotowywał się do ponownego tańca. Ptaki zaczynały swoje pieśni ostrożnie, z wahaniem, jakby sprawdzały, czy już wolno im śpiewać.
Yrsa szła wzdłuż potoku, którego lodowy pancerz w końcu pękł. Woda płynęła jeszcze powoli, leniwie, ale już mówiła innym językiem – językiem odrodzenia, językiem nadziei. Jej kryształowe oczy, chłodne jak lodowce, śledziły grę światła na powierzchni nurtu. Jeszcze wczoraj lód skrzypiał pod łapami, dzisiaj lśniła tafla jakby srebro pociągnięte światłem poranka.
To wszystko było dla niej nowe. I obce. Yrsa nie znała wiosny. Nie takiej – ciepłej, żywej, łaskawej. Na dalekiej północy, skąd pochodziła, pora po zimie była krucha, krótka, ledwie zauważalna – jak błysk w ciemności. Tam śnieg co najwyżej topniał nieco wcześniej, a słońce błądziło niżej po horyzoncie. Tam nie było tej miękkości, tego bujnego drżenia powietrza od energii rodzącego się życia. Tam wszystko było ostre, surowe, nieprzebaczające.
A tutaj… Tutaj ziemia pulsowała. Nie tylko dźwiękiem, nie tylko światłem – ale czymś więcej. Czymś, co poruszało jej wnętrze, jakby dawno zamarznięta część niej zaczęła się nagle kruszyć. To nie był tylko koniec zimy – to był początek czegoś, czego nie znała. Czego może nawet się bała.
Myśli Yrsy błądziły. Wiosna była dla niej porą najtrudniejszą. Nie tak jednoznaczną jak zima, która wyciszała wszystko i nie wymagała niczego prócz przetrwania. Nie tak melancholijną jak jesień, z jej szeptami przemijania. Wiosna… Wiosna była jak pytanie. Jak otwarte drzwi. Jak ścieżka, która kusiła, ale nie dawała gwarancji.
– Co jeśli to nie dla mnie? – pomyślała, zatrzymując się na brzegu i zanurzając łapy w chłodnej wodzie. – Co jeśli nie potrafię już rozkwitać?
Zadrżała, choć nie z zimna. Wiosna miała w sobie coś bezwzględnego. Wzywała do życia. Do zmian. Do ruszenia naprzód. Ale co, jeśli ktoś nie miał sił? Co, jeśli ktoś nauczył się być ciszą, a nie chciał być krzykiem odrodzenia?
Uklękła przy brzegu, przymykając powieki. Każdy oddech niósł zapach mokrej kory, świeżej trawy, słońca jeszcze zawstydzonego, ale już próbującego ogrzać jej boki. Czuła, jak z wnętrza ziemi wydobywa się szept – nie język wilków, nie melodia świata, którą znała, ale coś nowego. Coś jak wezwanie. Subtelne, ale nieuniknione.
– Czy można się obudzić… po tylu zimach? – szept przepadł między gałęziami.
W ciszy, która ją otaczała, słyszała bijące serce lasu. Czuła, jak zapachy się zmieniają, jak ziemia się porusza, jak świat wciąż wierzy w kolejne początki. I choć nie miała pewności, czy kiedykolwiek będzie potrafiła zakwitnąć tak jak dawniej, to w tej chwili pozwoliła sobie na jedno: na bycie. Po prostu.
Była jak liść, który nie wie, czy rozwinie się w pełni. Jak pąk, który waha się, czy rozchylić płatki. Jak echo, które jeszcze nie zdecydowało, czy chce wrócić.
Ale była. Tu. Wiosną.
I może – choćby tylko na moment – to wystarczyło.
Bo może właśnie tym była wiosna: nie nagrodą za przetrwanie, ale nową szansą. Nie była obietnicą, że wszystko się ułoży – była zaproszeniem, by spróbować jeszcze raz. By otworzyć oczy, by stanąć na rozmiękłej ziemi i poczuć pod łapami drżenie świata, który budził się mimo wszystko.
Wiosna była życiem. Tak po prostu. I życie, jak wiosna, nie pytało, czy jesteśmy gotowi. Po prostu przychodziło. A coś w niej – mimo lęku, mimo bólu – pragnęło zostać. Nie przetrwać. Nie przeczekać. Zostać.
Bo coś się kończyło. A coś właśnie się zaczynało.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz