- Ależ nie ma o czym mówić! - machnęłam łapą. - Może pan odwiedzać tę jaskinię kiedy chce.
- Dziękuję... - uśmiechnął się.
Odwzajemniłam gest.
- Co by pan powiedział na spacer nad rzekę? - zapytałam.
- Bardzo chętnie - odrzekł.
Gdy dotarliśmy na miejsce, było już południe. Promienie słońca odbijały swój blask w łagodnie falującej rzece.
- Hm... - zamyśliłam się. - Mogę do pana mówić po imieniu?
Lenek?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz