Od Opalita - "Sinusoida" - cz. 6

 Minęło kilka dni, odkąd Opalit wrócił znad wodospadu — milczący, nieobecny, jeszcze bardziej zamknięty niż zwykle. Nikt go nie wypytywał. Aiden nie próbował ponownie rozmawiać, jakby coś wyczuł i zadecydował, że teraz cisza będzie lepszym mostem niż słowa. Oxide zaś po prostu była — nie naciskała, nie dopytywała, tylko od czasu do czasu zostawiała mu trochę słodkiego korzenia albo orzechów, które lubił. Brat również nauczony był, aby w obliczu takiego zamknięcia nie wpychać niepotrzebnie swojego nosa. Opal całe dnie spędzał w swojej norze lub na wędrówkach — zawsze samotnych. Rudzik czuł się coraz lepiej z każdym dniem, a jego obecność była jak kotwica — ciepła, żywa i… niewinna. W nocy wilczek rysował. Sylwetki. Linie. Cienie. Czasem powtarzał pewne kształty za często. Ale dziś… coś się zmieniło. Niebo było ciężkie od nadchodzącej burzy, a powietrze elektryzujące jak tuż przed wypowiedzeniem ważnego zdania. Z wnętrza jaskini dochodziły głosy — ktoś się śmiał, ktoś gotował, ktoś trenował. Zwyczajny dzień. Opalit siedział na wysokim głazie, gdzie często chodził myśleć, z łapami zwieszonymi po bokach i ogonem wijącym się jak leniwy język wiatru. Rudzik leżał obok, obserwując z ciekawością małego owada pełznącego po mchu. W oddali zobaczył postać wspinającą się ku jego miejscu. Wilczy krok — ostrożny, ale pewny. To był Yolotl. Zatrzymał się kilka metrów poniżej, nie chcąc wtargnąć za blisko. 

— Hej, Opal — powiedział cicho, jakby nie był pewien, czy mu wolno. Ten natomiast drgnął, jakby wybudzony z transu. 

— Cześć… — odpowiedział z lekkim wahaniem. Kremowy basior podniósł wzrok i uśmiechnął się lekko. 

— Nie przeszkadzam? 

Opalit spojrzał na niego — zbyt długo, może zbyt intensywnie. Ale zamiast się wycofać, zrobił coś nieoczekiwanego.

— Nie. Możesz podejść, jeśli chcesz. 

Kolega wspiął się wyżej i usiadł w pewnym oddaleniu, zostawiając między sobą a szarowłosym wystarczająco przestrzeni, by nie było niezręcznie — ale też nie za dużo. Milczeli przez chwilę, tylko wiatr poruszał liśćmi wokół, a Rudzik uniósł głowę, jakby chciał ocenić nowego gościa. 

— To twój? — zapytał Yolotl, wskazując kota. 

— Znaleziony. — odparł Opalit. — Chory był. Teraz jest już lepiej. 

Wilczek skinął głową, przez moment niepewny, co dodać. Wpatrywał się gdzieś w przestrzeń, jakby myśli miał gdzie indziej. 

— Dziwnie tu… cicho. — mruknął po chwili. — Jakby świat jeszcze nie zdecydował, czy chce być spokojny, czy jednak burzowy. 

Opalit tylko wydał z siebie ciche „hm”. Nie był typem, który komentował poetyckie metafory. Ale coś z tego zdania zostało z nim. 

— Saturn o ciebie pytał. — rzucił nagle — Myślał, że się obraziłeś. 

— Nie obraziłem się. — odparł niemal natychmiast. Potem jednak dodał ciszej: — Po prostu… nie wszystko mnie interesuje. 

Yolotl spojrzał na niego z boku, jakby zrozumiał więcej, niż powinien. Ale nic nie powiedział. Tylko przeciągnął się i oparł brodę na łapach. 

— No to fajnie, że chociaż ten kot cię interesuje. — powiedział lekko, półżartem. 

Rudzik parsknął cicho i wskoczył Opalitowi na grzbiet, jakby potwierdzając. Basior uśmiechnął się delikatnie, ale nic nie powiedział. I tak siedzieli przez jakiś czas, nie mówiąc już nic — obok siebie, w milczeniu, które nie było ani przyjazne, ani nieprzyjazne. Po prostu… było. Jakby nikt nie chciał nic psuć słowami. Gdy minęło trochę czasu, a zwierzak zasnął zwinięty tuż przy brzuchu młodszego, Yolotl przeciągnął się niespiesznie i zerknął kątem oka na towarzysza. Przez chwilę wyglądało, jakby miał zaraz wstać i po prostu odejść, ale zamiast tego zapytał cicho. 

— Ty tak zawsze… samotnie? 

On poruszył lekko uszami, ale nie podniósł wzroku. 

— Lubię ciszę. — odpowiedział po chwili. — Nie męczy mnie. 

Drugi skinął powoli głową. 

— Czasem może… — zaczął, ale nie dokończył. Pokręcił tylko lekko łbem i zaśmiał się cicho, bardziej do siebie. — Nieważne. Gadasz, jakbyś miał ze dwadzieścia zim. 

— Czuję się, jakbym miał. — mruknął, uśmiechając się półgębkiem. 

Ale w jego głosie nie było zgryźliwości. Raczej nuta zmęczonej zgody. Po raz kolejny tego dnia zrobiło się cicho. Yolotl już miał coś powiedzieć, kiedy z oddali dało się usłyszeć głos Saturna, wyraźnie ożywiony. 

— Yolo! Opal! Chodźcie! Sasanka znowu przyniosła coś dziwnego z lasu, musicie to zobaczyć!

 Żółtooki podniósł się powoli, otrzepując futro. 

— No dobra, idę. — rzucił, zerkając na Opalita. — Ty też chodź, jak chcesz. Albo nie. Nikt cię nie będzie ciągnął. 

Młodszy spojrzał w bok. Najpierw na Rudzika, który spał dalej bez zmartwień, potem na Yolotla, który był już w połowie drogi. I znów nic nie powiedział. Po prostu został. A może… jeszcze nie był gotów iść. Ale zapamiętał ten ton w jego głosie — bez przymusu, bez nacisku. Taki, jaki lubił. Gdy śmiechy ich obojga oddaliły się w głąb lasu, a rudy kot przewrócił się na drugi bok, mrucząc przez sen, Opalit po prostu wstał, jakby od zawsze wiedział, co zrobi. Zostawił wszystko tak, jak było — bez słowa, bez wyjaśnienia. Tylko cisza i miękkie kroki niosące go przez poranny chłód. Nie miał konkretnego celu. Szedł, gdzie prowadził go wiatr. Przez znajome ścieżki, rozświetlone przez słońce sączące się przez liście. Rosy już nie było — ziemia była sucha, pachnąca, miękka. Lato wchodziło w pełnię mimo ciężkiej, burzowej atmosfery i las pulsował życiem. Zatrzymał się dopiero na skalnej półce, gdzie korzenie drzew wyłaziły z ziemi jak ogromne dłonie, splatając się wokół siebie. Tam usiadł i zamknął oczy. 

— Wiem, że jesteście. — szepnął cicho, choć nie musiał. — Jak zawsze. 

Przez chwilę była tylko cisza. Potem liście zaczęły szeleścić w dziwny sposób — jakby nie od wiatru, ale w odpowiedzi. Jeden z promieni słońca padł prosto na jego łapę i zatrzymał się tam, jakby czekał. A gdzieś w oddali rozległ się dźwięk przypominający szmer głosu — nie był słowem, nie był nawet melodią. Ale Opalit czuł go w klatce piersiowej. Tym razem duchy milczały, ale wokół zaczęły tańczyć motyle. Trzy — jeden złoty, jeden zielony, jeden prawie przezroczysty. Krążyły wokół jego głowy, zataczając leniwe kręgi. Jakby śmiały się z jego obecności — nie złośliwie, a z dziecięcą lekkością. 

— Może to nie jest błąd. — mruknął po chwili sam do siebie, czując ciepło promieni na karku. — Może po prostu… nie jestem z tej strony. 

Liść opadł mu na nos, a gdzieś wśród gałęzi odezwała się wiewiórka. Jak odpowiedź. Jak śmiech. Jak zgoda. Opal uśmiechnął się lekko i zamknął oczy jeszcze raz, pozwalając sobie na chwilę bez ocen, bez słów i bez presji. Siedział tak , aż cisza wokół zaczęła przypominać coś znajomego — jakby czyjś oddech cicho łączył się z jego własnym. W jego świadomość wkradły się dźwięki, które inni uważaliby za przypadkowe — skrzypienie drzewa, pojedynczy świst ptasiego skrzydła, drżenie trawy, które zdawało się odpowiadać na jego obecność. 

— Lesie… — zaczął, nie otwierając oczu — …czy mogę dziś zostawić to, co nie moje? 

Powiew wiatru uniósł delikatnie sierść na jego karku, przynosząc zapach igliwia i żywicy. Przed nim, pośród mchów i kamieni, zajaśniało pojedyncze źdźbło trawy — jakby poruszone ręką niewidzialnego ducha. To był znak. Wstał. Nie miał przy sobie wiele. Tylko sznurek pleciony z włókien, który sam kiedyś zrobił, parę suszonych ziół w kieszonce swojej torby i kawałek wypolerowanego drewna, który trzymał dla pocieszenia w trudnych chwilach. Rozłożył to wszystko na ziemi w spokojnym, starannym ruchu, jakby sam las patrzył. 

— Chcę zrzucić z siebie cień — wyszeptał, posypując ziemię pokruszoną szałwią. — Niech wróci do ziemi. Niech odetchnę. 

Podpalił zioła sposobem wyuczonym od matki, tym z krzemieniami, pozwalając, by dym powoli unosił się wokół jego ciała. Obrócił się w krąg — raz w lewo, raz w prawo, z zamkniętymi oczami. W jego umyśle nie było konkretnej modlitwy, tylko myśl: Oczyść mnie. Odetnij to, co nie moje. Pozwól być tylko sobą. Na koniec przycisnął łapy do ziemi, czując chłód gleby. W ciszy — znów tej samej, głębokiej i miękkiej — coś w nim się zluzowało. Jakby ktoś delikatnie rozplątał węzeł, który ściskał jego żołądek od kilku dni. 

— Dziękuję. — powiedział cicho, nie oczekując odpowiedzi. 

I choć jej nie usłyszał, poczuł. Przez moment — krótką, świętą chwilę — miał pewność, że nie jest sam. Że coś go słyszy. Że ktoś go widzi. Wciąż siedząc, czuł jeszcze ciepło dymu na futrze, jakby ziemia naprawdę przyjęła jego prośbę. Przymknął oczy, wsłuchując się w rytm lasu — w ten niemy język, który od dzieciństwa był mu bliższy niż głosy innych wilków. Cisza, oddech, trawa. I wtedy to usłyszał. Cichy trzask. Nie jak przypadkowe złamanie gałązki, ale coś głębszego, bardziej rytmicznego — jak puls serca. Podniósł głowę. Kilka metrów dalej, wśród mchów, stał jeleń. Nie był to jednak zwykły jeleń — miał śnieżnobiałą sierść i rogi jak splątane korzenie drzewa. W jego oczach migotało coś więcej niż tylko światło — coś żywego, prastarego, coś… świadomego. Stał nieruchomo, wpatrując się prosto w Opalita, jakby znał jego imię i wszystko, co niósł ze sobą. Młody basior zamarł, z sercem bijącym szybko, ale cicho. Jelenie zwykle uciekały. Duchy — nigdy. A on wiedział, że to był duch. Zwiastun. Odpowiedź. Zwierz uniósł łeb, a potem, powoli i dostojnie, odwrócił się i zniknął wśród gęstych paproci, nie zostawiając śladu. Po nim pozostało tylko to uczucie — ślad obecności czegoś większego. Czegoś, co patrzyło i widziało nie tylko ciało, ale i duszę. Szczeniak odetchnął cicho. 

— Widzisz mnie. — powiedział tylko, jakby samemu sobie. — Naprawdę mnie widzisz. 

Nie wiedział jeszcze, co dokładnie oznaczał ten znak, ale wiedział jedno: nie był sam. I cokolwiek się działo w jego sercu — natura nie odwracała wzroku. Wstał powoli, jakby bał się spłoszyć samą ciszę. Serce nadal waliło mu w piersi, ale nogi same niosły go naprzód — śladami, których nie było. Biały jeleń nie zostawił tropu, a mimo to Opal dokładnie wiedział, gdzie iść. Coś go prowadziło — jakby powietrze stało się gęstsze, bardziej przewodzące intencje niż myśli. Przeszedł przez paprocie, które zdawały się rozstępować przed nim bez szelestu. Mchy pod łapami były miękkie, a światło między drzewami gęstniało jak złota mgła. Szlak wił się między korzeniami, potem w górę po skalnych stopniach, które wyglądały, jakby ktoś je tam celowo ułożył. I nagle — z góry dobiegły go znajome głosy. Zatrzymał się. Zmarszczył brwi. Wysunął głowę zza pnia i zobaczył ich: Saturn, Byczeq, Sasanka i reszta. Znajomi siedzieli tam, gdzie zwykle - nad niewielkim stawem przy wodospadzie, śmiejąc się i pryskając wodą, jakby lato nigdy się nie kończyło. Ktoś przyniósł jagody, ktoś opowiadał historię o szalonym biegu za zającem. Było gwarno, ciepło i prosto — jakby cały świat był tylko tą jedną chwilą. Jeleń, który wcześniej uciekł mu z oczu, stał teraz na wzgórzu nad nimi, zupełnie nieruchomy. Potem, bezszelestnie, zniknął za drzewami, jakby jego zadanie właśnie dobiegło końca. Opalit poczuł dziwną mieszankę emocji: zaskoczenie, wstyd, czułość. Czy to miał być znak, że powinien spróbować jeszcze raz? Że może… jego miejsce też tu jest, nawet jeśli nie tak oczywiste? Zanim zdążył się zastanowić, Saturn uniósł łeb i zawołał: 

— Opal! Hej, tu jesteś! No chodź, nie bądź duchem lasu! 

Wszyscy odwrócili się w jego stronę. Nawet Yolotl, który siedział z łapami zanurzonymi w wodzie, spojrzał na niego i uśmiechnął się lekko. Opalit westchnął, a potem — jakby odpowiadając na coś więcej niż tylko wołanie — powoli ruszył w ich stronę. Zszedł z lekkim zawahaniem ze wzgórza, jakby każdy krok był wyborem. W głowie wciąż pulsował rytm rytuału, który odprawił wcześniej — cichy, wewnętrzny szept odwagi, który powtarzał: to nie musi boleć. Gdy zbliżył się do grupy, rozmowy na chwilę ucichły, a potem ponownie rozbrzmiały, jakby przyjęły go w swoje kręgi bez oporu. Saturn szturchnął go łapą. 

— Myślałem, że znowu będziesz uciekał w te swoje chaszcze. Ale dobrze, że przyszedłeś. 

— Nie uciekałem — odpowiedział cicho, siadając między Sasanką a Byczqiem. — Szukałem… znaku. Chyba go znalazłem. 

Jałonka uniosła brwi z uśmiechem. 

— Las ci powiedział, żebyś z nami usiadł? 

— Może. Albo ja w końcu posłuchałem — odpowiedział spokojnie, i ku własnemu zdziwieniu nie poczuł z tego powodu wstydu. Tylko lekkość. Yolotl przeniósł wzrok z tafli wody na niego. Jego łagodne oczy i lekki uśmiech nie naciskały — były po prostu obecne. 

— Często rozmawiasz z lasem? — zapytał cicho, ale już nie ironicznie. 

— Częściej niż z kimkolwiek — przyznał Opalit. 

— To dobrze. Las nie ocenia. Ale czasem… dobrze pogadać też z kimś innym.

Szarowłosy skinął głową. To był ten moment. Decyzja. Przekroczenie granicy, nie gwałtowne, lecz świadome. Wziął głębszy oddech. 

— Wiecie… ja nie jestem najlepszy w tych waszych rozmowach o walce, o polowaniach. Ale… może mogę być lepszy w innych rozmowach. Tych, które mają sens dla mnie. I jeśli to dla was okej… to chciałbym się czasem włączyć. Nawet jeśli inaczej. 

Była chwila ciszy. A potem Byczeq parsknął: 

— No i świetnie! Bo ja na przykład nie rozumiem tych wszystkich duchowych rzeczy, ale jak mówisz o tym tak spokojnie, to mnie to wycisza. Może nauczysz mnie kiedyś słuchać mchów? 

Kilka wilczków się zaśmiało. Sasanka klepnęła go lekko ogonem w bok. 

— To zróbmy to: wilcze spotkania z Opalitem. Raz bez treningów i mięcha! 

— I z jagodami! — dodała Prymula. Śmiech rozlał się po polanie, ciepły i miękki jak poranne słońce. Opalit nie musiał się śmiać najgłośniej. Ale uśmiechał się naprawdę. Nie był już tylko obserwatorem. Tym razem był częścią. 

— To jak, mistrzu mchów — zagadnął Saturn, klepiąc Opalita po grzbiecie — pokażesz nam dziś, jak zaklinać porosty, czy będziesz tylko siedział i kontemplował istnienie kamieni? 

— Jeśli któryś z nich cię trafi w głowę, to może nawet coś poczujesz — odparł młodszy brat bez cienia złośliwości, ale z lekkim błyskiem w oku. 

— O, on już rzuca kamieniami słów! — zawołał Byczeq, przewracając się teatralnie na grzbiet. — To się źle skończy. 

— Ja i tak nie rozumiem połowy rzeczy, które on mówi, ale brzmią mądrze — dodała Sasanka, krzywiąc się w uśmiechu. — Jakby las gadał przez niego, tylko że w wersji „mistrz filozofii spod paproci”. 

Saturn tymczasem stanął w dziwnej pozie, jedną łapą dotykając czoła, drugą wskazując niebo. 

— Słuchajcie! Opalit mówi, że mech jest miękki. Miękkość to życie. Życie to cierpienie. A więc… NIE SIADAJCIE NA JEŻYNIE! 

Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Nawet Opal, który próbował być poważny, nie zdołał powstrzymać uśmiechu. W tym wszystkim Yolotl przysiadł bliżej niego niż zwykle. Bardzo blisko. Tak, że futro młodszego zaczęło lekko drżeć tam, gdzie ich boki się stykały. 

— Ty naprawdę się uśmiechasz — mruknął żółtooki cicho, tylko dla niego. — Podoba mi się, kiedy to robisz. 

Opalit spojrzał na niego z zaskoczeniem, ale nie odsunął się. Przeciwnie — jakby coś w nim znów rozplątywało węzeł. Jego ogon, nieco napięty wcześniej, opadł luźno, a potem… niemal nieświadomie, zetknął się z ogonem Yolotla. Lekko. Ale wyraźnie. 

— Ej, ej, czy ja właśnie widzę wilcze splecenie ogonów?! — zawołała Jałonka z szeroko otwartymi oczami. Sasanka chichotała, a Byczeq uniósł brew. 

— No, no, panie medytatorze. Duchy ci to powiedziały, czy… natura? 

Opalit chciał się cofnąć, speszony, ale wstrzymał ten ruch, spojrzał na niego długo. Potem… nie ruszył się ani o centymetr. Saturn westchnął teatralnie. 

— I ja się tyle starałem, żeby go do was przekonać. A tu wystarczył jeden przystojniak! 

— Przystojniak, który zna się na jagodach — dodała Prymula. — To podwójne zagrożenie. 

Śmiechy znowu zalały polanę. Ale Opalit już nie czuł się wystawiony na środek. Czuł się… zauważony. I to było całkiem przyjemne uczucie. Późnym popołudniem, kiedy parę młodych wilków rozeszło się w swoje strony, Opal został wraz z bratem, Sasanką i Yolotlem. Z daleka dobiegały jeszcze odgłosy śmiechu pozostałych, ale tutaj panował spokój. 

— Dobrze się dziś bawiłeś? — zapytał Yolotl, zanurzając łapę w wodzie i mącąc jej powierzchnię.

Zielonooki spojrzał na niego przez ramię, przymrużając ślepia. 

— Tak. Choć… to dla mnie nowe. Wcześniej nie czułem się częścią niczego. 

— A teraz? 

Starszy podszedł bliżej. Znowu. Zawsze to robił tak naturalnie, jakby jego obecność była oczywista. 

— Teraz… nie jestem pewien. Ale nie czuję się wykluczony. I… ty w tym pomagasz. 

— Jesteś ciekawy. Inny. Ale w najlepszym sensie. 

Opalit zesztywniał na chwilę, ale potem powoli przymknął oczy. Pozwolił sobie oprzeć się bok o Yolotla, czując, jak bardzo to… dobre. 

— Jeśli ktoś nas zobaczy… 

— To co? — wzruszył ramionami. — Nie robimy nic złego. 

Zielonooki skinął głową, z lekkim uśmiechem. Kolega spojrzał na niego z boku, przechyliwszy lekko głowę. 

— Przestań się bać. Naprawdę. 

I wtedy coś między nimi kliknęło (a może tylko mu się to wydawało?) Spojrzenie, trwające może sekundę za długo. Takie, które zostaje pod powiekami na długo po tym, jak się je zamknie. 

Kiedy Opalit wracał z Saturnem do domu, Słońce chowało się już za szczytami drzew. Szli w ciszy, ale jak to bywało z bratem — niezbyt długo. 

— Ej — zaczął, szturchając go łapą. — Jałonka coś tam dziś o tobie mówiła. Coś, że „intrygujący” i „jakby z innej bajki”. Czaisz, nie? 

Młodszy spojrzał w dal, z kamienną twarzą. 

— Mhm. 

— No i? Która ci się podoba? Jałonka, Sasanka? Prymula też śliczna. 

Opalit zmarszczył brwi. 

— Nie myślałem o tym. 

— Ale serio? No weź… Żadna? — Saturn zaśmiał się lekko. — Ty to chyba czekasz na jakąś tajemniczą wilczycę z innego lasu. Może jakąś szamankę? 

— Saturn… a jeśli wcale nie czekam na żadną wilczycę? 

Brat spojrzał na niego, zdziwiony. 

— No… to znaczy co? 

Zawahał się, ale potem tylko pokręcił głową. 

— Nieważne. Może kiedyś zrozumiesz. 

— Hm… okej? — prychnął z rozbawieniem, nie do końca łapiąc, o co chodzi. — Ty to zawsze musisz mówić jak jakiś zagadkowy staruch. Ale dobra, nie naciskam. 

I ruszyli dalej, już w milczeniu. Opalit czuł, że niektórych rzeczy jeszcze nie powie. Ale… powoli czuł, że może kiedyś będzie mógł. Chłopcy weszli do jaskini, gdzie unosił się zapach gotowanego mięsa i aromatycznych ziół. Oxide i Aiden siedzieli już przy drewnianym stole, a wokół rozstawiono miski z porcjami kolacji. Wnętrze jaskini było przytulne, przytłumione światłem ognia, które tańczyło na kamieniach. Gdy bracia weszli głębiej, obydwoje odwrócili się z uśmiechami na twarzy. 

— O, patrz, kto wrócił! — wadera zaśmiała się radośnie, kładąc miseczki z ziołami na stole. — Opalit, wróciłeś do nas. Myślałam, że znikniesz na cały kolejny dzień! 

— Chciałem pójść na chwilę na spacer, ale… jakoś tak się złożyło, że wylądowałem w innym miejscu. — wzruszył ramionami, starając się nie wyjawić zbyt wiele. W rzeczywistości wciąż miał w głowie rozmowę z Yolotlem, ale nie chciał o tym rozmawiać. Był tu, w tej jaskini, bo tak po prostu chciał.

 Aiden zerknął na niego z lekkim zaskoczeniem, ale uśmiechnął się, nie ukrywając zadowolenia. 

— Miło, że chcesz spędzić z nami czas. Wiesz, wciąż możesz się wciągnąć w rozmowy o treningu, polowaniach… Jeśli tylko chcesz. 

Opal skinął głową, czując w sobie mieszankę zaskoczenia i ulgi. To było coś, czego się nie spodziewał — że wróci tutaj, że wróci do nich, nawet po tym wszystkim, co miało miejsce. 

— Może jutro. — uśmiechnął się lekko, starając się nie brzmieć zbyt obco. — Na razie muszę się trochę ogarnąć po spacerze. 

Oxide znowu parsknęła śmiechem, patrząc na syna z błyskiem w oczach. 

— Wilczek, który wraca z lasu i mówi, że potrzebuje odpoczynku. No to już coś! Ale dobrze, rozumiem. Zjedzmy, zrelaksujmy się, a później porozmawiamy, co tam słychać. 

Wtedy Saturn wpadł w rozmowę o treningu, jakby nic się nie zmieniło. Przekonywał Oxide i Aidena, jak dobrze poszło mu ostatnio podczas sesji, ale Opalit, mimo tego, że siedział przy stole, nie skupiał się na słowach brata. Zamiast tego wciąż miał w głowie rozmowę z Yolotlem, tę pełną niewypowiedzianych gestów i spojrzeń. Mimo to, starał się być obecny, starał się wchłonąć atmosferę wieczoru. Oxide w końcu zerknęła na niego z ciepłym uśmiechem. 

— Wiesz, cieszę się, że wróciłeś. Nie musisz ukrywać się u siebie, Opalit. Zawsze masz tu miejsce. 

Ten spojrzał na nią i poczuł dziwną falę komfortu. Może rzeczywiście — to był moment, w którym postanowił spróbować. Spróbować być bardziej tutaj, bardziej z nimi, bez względu na wszystko, co czuł. Z zamyślenia wyrwał go Saturn, który podniósł gliniany kubek z kompotem w górę. 

— No dobra! Za kolejny trening? — zapytał z szerokim uśmiechem, rzucając wyzywające spojrzenie na brata, jakby spodziewał się odpowiedzi. On tylko skinął głową, trochę zmieszany, ale też rozbawiony. 

— Może później. Na razie, po prostu… odpocznę. 

I znowu zapadła cisza, w której za moment zaczęły się przewijać rozmowy o codzienności, drobnych żartach i planach na przyszłość. Młodszy, mimo że wciąż czuł pewną niepewność, był tutaj, z nimi. I może to wystarczyło, żeby poczuć, że naprawdę do nich należy. Po kolacji, kiedy rozmowy ucichły, a ostatnie kawałki mięsa zniknęły z talerzy, Opalit podniósł się od stołu, kiwając głową na pożegnanie. Saturn rzucił mu tylko krótki, figlarny uśmiech, ale on czuł, że to chyba najlepszy moment, by wrócić do swojej nory. Nie spieszył się. Zamiast tego szedł powoli, ciesząc się chłodnym powietrzem, które wciąż było lekko wilgotne od wieczornego deszczu. Kiedy dotarł do swojej jaskini na piętrze, w której zagnieździł się razem z Rudzikiem, poczuł ulgę, jakby w końcu mógł odetchnąć. Gdy wszedł do środka, kotek siedział na stosie miękkich liści, patrząc na niego swoimi złotymi oczami. 

— Hej, mały — szepnął, siadając obok niego. 

Kot zaskrzypiał cicho, przeciągając się, a potem położył się brzuchem do góry, jakby czekał na swoją codzienną porcję pieszczot. Opal pogłaskał go delikatnie po głowie, a mały rudy zwierzak zamruczał z zadowolenia, wtulając się w jego łapy. Młodzik patrzył na niego przez chwilę, pozwalając na ten moment spokoju, który teraz czuł. Czasem, w samotności miał wrażenie, jakby tylko on i jego towarzysz rozumieli siebie nawzajem. Nie musiał nic tłumaczyć, nie musiał się wysilać — wystarczyło tylko siedzieć, milczeć i pozwolić, by chwila trwała. Rudzik nagle poderwał się na równe nogi, wywołując uśmiech na twarzy Opalita. Kotek zaczął biegać wokół nory, przewracając małe kamyki, a potem, po chwili, zatrzymał się, jakby czekając na coś. Zielonooki uniósł brew, nieco zaskoczony, i podszedł do niego. Zwierzak patrzył na niego z dziwnym wyrazem twarzy, jakby zapraszał do zabawy. Wilk przywarł do ziemi, a Rudzik, widząc, że ten jest gotowy do interakcji, zaczął biegać wokół niego, mrucząc wesoło. Basior rozbawił się, pochylając, by złapać kota w pysk i przewrócić na plecy. Ten od razu zaczął się wyginać, próbując wyrwać z jego uścisku, a Opalit śmiał się, czując ciepłą radość w sercu. To był jeden z tych momentów, kiedy zapomniał o wszystkim — o tym, co działo się na zewnątrz, o swoich zawirowaniach emocjonalnych, o niepewności i wątpliwościach. Po prostu czuł, że w tej małej norze, w tej chwili, z tym małym zwierzakiem, wszystko było w porządku. Kiedy w końcu uspokoił Rudzika, kot położył się na jego posłaniu, mrucząc spokojnie. Opal, patrząc na niego, poczuł, jak bardzo przywiązany jest do tego małego stworzenia. Czasem wydawało mu się, że to właśnie on rozumie go najlepiej, bez słów, bez oceniania. Położył się obok, pozwalając na chwilę ciszy. 

Świat zewnętrzny mógł poczekać.

KONIEC

Od Opalita CD. Saturna - "Sinusoida" - cz. 5

Oxide spojrzała na Saturna jeszcze przez moment — jej wzrok był spokojniejszy, ale wciąż przenikliwy. Podeszła do niego cicho i dotknęła nosem jego policzka, jakby chciała zetrzeć z niego cień, który osiadł tam chwilę wcześniej.

— Wiem, że nie chciałeś go skrzywdzić — powiedziała miękko. — Ale pamiętaj, że on czuje więcej, niż pokazuje. — wadera odwróciła się i odeszła w stronę polany, zostawiając ojca i syna samych.

Aiden spojrzał na młodego uważnie. Przez chwilę milczeli — a potem przemówił.

— Myślisz, że zrobiłeś coś złego.

To nie było pytanie.

Saturn tylko skinął głową.

— Opal mi ufał. A ja… zrobiłem coś, czego nie da się cofnąć.

— Ufasz komuś, kto nie potrafi się bronić?

— Tak — odpowiedział bez zawahania. — Bo to mój brat. Nie musi być taki jak ja. Albo jak ty.

W słowach Saturna było coś nowego — coś, co wcześniej Aiden rzadko w nim słyszał. Nie tylko żal. Nie tylko skrucha. Ale przekonanie. Jakby coś w nim wreszcie dojrzało. Basior spojrzał na niego przez dłuższą chwilę, po czym kiwnął głową.

— Dobrze. To znaczy, że zaczynasz rozumieć, co to znaczy być silnym.

Młodszy uniósł brwi.

— To nie siła. To… to po prostu lojalność.

— Jedno nie wyklucza drugiego.

Saturn nie odpowiedział. W jego oczach pojawił się cień determinacji.

— Pójdę do niego. Nie teraz. Ale wieczorem. Gdy będzie sam.

Aiden nie próbował go zatrzymać.

— W porządku. Ale nie mów za dużo. 

Saturn zerknął w stronę drzew, gdzie zniknął Opalit.

— To akurat umiem.

Po chwili również się oddalił — wolno, bez pośpiechu. Słońce zaczynało już zachodzić, a powietrze było coraz chłodniejsze. Cienie w lesie wydłużały się, ale on nie bał się ich.

Wiedział, gdzie iść. I po co.

Noc zapadła szybko. Powietrze pachniało wilgotnym mchem, chłodną korą i kurzem, który unosił się z leśnej ścieżki pod łapami brata. Kiedy dotarł pod znajome, porośnięte bluszczem wejście do nory, zatrzymał się. Nie chciał przestraszyć Opalita. Nie chciał też go rozgniewać. W środku panowała cisza, przerywana tylko spokojnym oddechem. Delikatnie uniósł łapę i zarysował pazurem wejście — ledwie słyszalnie, jakby pytał o zgodę.

— Wejdź, jeśli musisz — rozległ się cichy, zachrypnięty głos.

Saturn odetchnął przez nos i wszedł powoli. Wewnątrz panował półmrok. W kącie małej jaskini, na warstwie porządnie ułożonego mchu, leżał Opal. Rudzik spał wtulony w jego bok, a jego małe ciało unosiło się i opadało w spokojnym rytmie snu.

— Nie chciałem... — zaczął, ale urwał. Bo to nie było właściwe słowo.

Brat nie spojrzał na niego. Głaskał łapą kota, jakby tylko to utrzymywało go w spokoju.

— Wiem. Ale to niewiele zmienia.

— To nie był rozkaz. To nie była złość.

— A jednak bolało.

Starszy podszedł bliżej i usiadł naprzeciwko. Milczenie między nimi było grube jak dym. Ale nie duszące — raczej ostrożne.

— Chciałem tylko, żebyś... żebyś nie był taki bezbronny. — powiedział w końcu. — Ale zrozumiałem, że... nie jesteś. Nigdy nie byłeś.

Opi zaśmiał się cicho, ale nie było w tym śmiechu radości.

— Może nie jestem. Ale chyba nie jestem też tym, kogo wy chcecie ze mnie zrobić.

— Nie chcę cię zrobić nikim, kim nie jesteś — odparł cicho. — Tylko... chcę, żebyś przetrwał. Bo świat nie będzie cię pytał, czy jesteś gotowy.

Zielonooki spojrzał na niego po raz pierwszy. Jego oczy lśniły od łez, ale nie płakał. Po prostu... patrzył.

— A jeśli nie chcę tylko przetrwać?

Saturn zamilkł. Słowa utkwiły mu w gardle jak ości.

— To nauczę się być obok. Nie przed tobą. Nie za tobą. Tylko... obok.

Długa chwila ciszy.

— Głupku — powiedział Opalit miękko. — I tak cię kocham.

Białowłosy uśmiechnął się blado.

— Też cię kocham, siostrzany duszku.

Opal zaśmiał się krótko. Wciąż trochę przez nos, wciąż zmęczony.

— To zostań. Tylko... nie mów już nic.

Saturn skinął głową i położył się obok niego. Delikatnie, uważając, by nie zbudzić kota. Rudzik poruszył się tylko nieznacznie, wtulając się teraz między nich jak ciepły kamień. I tak, w ciszy, w cieniu jaskini, pod miękkim oddechem lasu, bracia po raz pierwszy od dawna naprawdę odpoczywali. Razem. Poranek przyszedł łagodnie, ale nieprzyjemnie wcześnie. Promienie słońca przesączały się przez gęstwinę liści, wpadając do jaskini chłodnym, bladym światłem. Opalit otworzył oczy pierwszy. Rudzik przeciągał się ospale, rozpychając się między jego łapami jak rozpieszczone królewiątko. Delikatnie zamruczał, jakby chciał przypomnieć, że nadal tu jest — i że nadal ma pierwszeństwo. Saturn spał jeszcze, ułożony na boku, z pyszczkiem wtulonym w łapy. Oddech miał spokojny, ale brwi delikatnie zmarszczone, jakby nawet we śnie nie potrafił do końca się rozluźnić.

— Też masz złe sny? — szepnął, zerkając na kota. 

Rudzik odpowiedział tylko głośnym „mrrr”, po czym spróbował wejść Opalitowi na głowę. Młodzik prychnął śmiechem, ale nie powstrzymał go. Zwierzak usiadł sobie między jego uszami, owinięty częściowo swoim ogonem, i patrzył na śpiącego Saturna z góry, jak mały książę z tronu z miękkiej sierści.

— Ej. — Opalit sięgnął łapą i szturchnął brata w bok.

Ten poruszył się niespokojnie, mruknął coś niezrozumiałego i w końcu uchylił jedno oko. Drugie zaraz potem.

— Żyjesz — stwierdził zaspanym głosem, widząc młodszego z kotem na jego głowie. — To dobrze.

— On właśnie planuje przejąć panowanie nad światem — powiedział, wskazując na futrzaka, który teraz czyścił sobie łapę z nieznośną gracją.

— To by wyjaśniało moje przeczucia.

— Chodźmy coś zjeść, zanim ten tyran zażąda ofiary z dziczyzny.

Saturn przewrócił oczami, ale wstał bez protestu. Wyszli z nory razem, ramię w ramię — choć żadne nie komentowało, jak naturalnie to przyszło. Rudzik podreptał za nimi z godnością, jakby prowadził procesję. Gdy dotarli do jaskini, Oxide już czekała przy ogniu. Śniadanie parowało w misach: pieczone warzywa, trochę mięsa, prażone nasiona i owoce. Aiden siedział obok, milczący, z czujnym spojrzeniem.

— Siadajcie — rzuciła wadera chłodno, ale bez gniewu.

Opalit usiadł pierwszy, Rudzik wskoczył mu zaraz na grzbiet, a potem na ziemię, żeby zainteresować się miską Saturna.

— To nie jest dla ciebie — mruknął, odsuwając jedzenie, ale bez przekonania.

Aiden w końcu się odezwał.

— Spaliście razem?

— Tak — odpowiedział Opalit.

— I?

— I nikt nie umarł — dodał Saturn.

Powietrze zrobiło się gęste. Oxide spojrzała przelotnie na Saturna, potem na Opalita. Cisza trwała ułamek sekundy za długo.

— Dobrze — powiedziała w końcu. — Ale nie myślcie, że wszystko już za wami. Treningi będą trwały. Ale... może trochę inaczej.

Białowłosy uniósł brew. Opal nie odpowiedział. Zajął się jedzeniem, skupiając wzrok na misce, ale jego uszy były czujne, zwrócone na każdą nutę w głosie ojca.

— Inaczej jak? — zapytał chłodno.

— Bardziej zrozumiale. Mniej brutalnie — powiedziała Oxide, obrzucając Aidena wzrokiem, który mówił: to twoja wina, teraz wybrnij.

Basior westchnął, po czym przyznał:

— Może czasem zapominam, że siła nie bierze się tylko z walki.

Saturn spojrzał na brata. Ten jednak nadal jadł w milczeniu.

— Nie zapominaj o tym — mruknął. — Bo jeśli znowu mnie podrapiesz, każę Rudzikowi nasikać ci do łóżka.

Kot podniósł łeb z zainteresowaniem, jakby nie miał nic przeciwko tej opcji. Starszy z nich uśmiechnął się lekko. Śniadanie smakowało lepiej niż zwykle — nie przez przyprawy, tylko przez to, że byli razem. Napięcie wisiało w powietrzu, ale może, po raz pierwszy od dawna, nie było już zabójcze. Rudzik najwyraźniej poczuł się znakomicie. Wykorzystując to, że wszyscy byli skupieni na jedzeniu i rozmowie, wskoczył na krawędź miski Aidena i z godnością zaczął wąchać jej zawartość.

— Nie. — jego głos był ostry jak cień w samo południe. — Złaź.

Zwierzak spojrzał na niego z autentycznym brakiem zrozumienia, a potem ostentacyjnie oblizał sobie łapkę, zostając tam, gdzie był. Następnie ziewnął. Bardzo szeroko. Bardzo pogardliwie.

— Opal. — Aiden zacisnął zęby. — Zabierz to stworzenie zanim... zanim coś mu się stanie.

— To było groźne — zauważył Saturn z pełnymi ustami. — Bardzo ojcowskie.

— To nie jest ojcostwo. To jest instynkt samozachowawczy.

Opalit westchnął, wziął Rudzika na grzbiet i podniósł się.

— No chodź, terrorysto. Czas na królewską porcję. Tylko nie pluj na ojca po drodze.

 Zwierz zamiauczał jakby zadowolony i rozciągnął się na jego karku niczym szalik. Gdy dotarli do nory, wilk ostrożnie postawił go na miękkim posłaniu i wysypał do miseczki kilka kawałków gotowanych warzyw i czegoś suszonego, co miało smakować jak mięso — choć kot spojrzał na to jak na osobistą obrazę.

— Zjesz albo nie dostaniesz nic. I nie próbuj znowu kraść surowego korzenia z mojej torby, bo wiesz, że będziesz potem wymiotować. — powiedział, uśmiechając się pod nosem.

Kotek spojrzał na niego, po czym zaczął jeść — powoli, z namysłem, jakby tylko dlatego, że łaskawie się zgadza. Opalit wrócił na dół, gdzie reszta nadal jadła. Siadł, tym razem z własną miską, pełną pieczonych buraków, orzechów i czegoś, co przypominało kiszoną kapustę. Aiden spojrzał na jego miskę. Potem na twarz syna. Potem znowu na miskę.

— Naprawdę?

— Naprawdę.

— Wiesz, że to nie da ci siły.

— A jednak wystarcza, by mnie nie zabiło to, co ty nazywasz obiadem.

Saturn parsknął.

— Opal żywi się moralną wyższością i słonecznikiem. To działa.

— A kot? — Aiden zmrużył oczy.

— On żywi się chaosem. — odparł Opalit ze śmiertelną powagą.

Na moment zapadła cisza. Potem Oxide zaczęła się śmiać — krótko, cicho, ale szczerze. Basior westchnął głęboko, podnosząc oczy do nieba, jakby pytał duchy przodków, czym zasłużył na takie dzieci.

— Kiedyś będziecie musieli poważnie podejść do życia. — mruknął, ale już bez jadu.

— Dziś nie jest ten dzień — odpowiedział Saturn, wbijając orzech w środek kawałka pieczonej dyni. — Dziś świętujemy ocalenie miski od kociego zamachu stanu.

— Nie przesadzaj. Jeszcze nie próbował nas pozbawić tronu. — dodał brat.

— Daj mu czas. — dokończyła Oxide i tym razem wszyscy się uśmiechnęli.

Chwilę po posiłku, matka dźwignęła się z miejsca i spojrzała przez otwarte wejście jaskini na rozedrgane od gorąca powietrze. Nawet liście w górnych partiach drzew wisiały bez ruchu, przytłoczone żarem. Pozostali jedli powoli, ospale, jakby grawitacja tego dnia działała podwójnie.

— Wiecie co... — mruknęła, zamiatając za sobą ogonem. — Jest za gorąco, żeby siedzieć tutaj i dusić się w tym cieple. Proponuję wypad na plażę. Może przy okazji ochłodzimy sobie łapy, popływamy. Opal, kot może iść, jeśli będzie się trzymał z dala od meduz.

Saturn podniósł głowę jak pies usłyszawszy słowo "spacer".

— Plaża? Taka... z wodą i piaskiem, czy taka, co wygląda jak bagno i śmierdzi jajkiem?

— Taka z wodą i piaskiem, geniuszu — mruknął Opalit, już znacznie żywiej. — Dobrze ci zrobi trochę słońca, a nie tylko mroczne myśli i domowe gulasze.

Aiden uniósł brew.

— Nie planowałem kąpieli. Nie przepadam za piaskiem między opuszkami.

— To się nie tarzaj jak młody borsuk, to nie wlezie wszędzie — rzuciła Oxide, przeciągając się. — Chłopcy, ruszcie zadki. Bierzcie słomiane kocyki, bierzcie kociaka, bierzcie siebie nawzajem i w drogę. Chcę mieć przynajmniej trzy godziny niesiedzenia w tej pieczarze.

Saturn spojrzał na Opalita, który już zmierzał po Rudzika. Kot był najpierw niezadowolony, że znowu się go rusza, ale gdy usłyszał "plaża", nagle wylądował na jego grzbiecie i przeciągnął się jak królewicz.

— On się chyba bardziej cieszy niż my wszyscy razem wzięci — zauważył Saturn.

— On chce zabić mewę. Czuję to — mruknął młodszy, zakładając swoją torbę na szyję.

— Nie pozwól mu. Te drą się głośniej niż nasza matka, jak wdepnie w kaktusa.

Oxide nie odwracając się rzuciła przez ramię:

— Słyszałam to!

— Wiem.

— Nie żartuj sobie ze swojej matki, Saturn.

— Ależ skąd. To był komplement. Jesteś bardziej przerażająca niż mewy. To nie lada osiągnięcie.

Aiden tylko pokręcił głową, zabierając resztki śniadania do swojej torby uwitej przez jego partnerkę ze skóry.

— Zginę kiedyś od waszego poczucia humoru. I nikt mnie nie odnajdzie, bo zakopiecie mnie pod piaskiem i podpiszecie: “zupa z Aidena”.

— Zupa byłaby wegetariańska — rzucił Opalit przez ramię.

— To nie zupa. To kara boska — dodał Saturn.

Oxide, z zapałem godnym wyłącznie kogoś, kto właśnie ogłosił mini-wakacje, zaczęła pakować swoją torbę tak, jakby wybierali się na cały tydzień. Wśród miękkich, trawiasto-słomianych koców, glinianych misek i woreczków z przysmakami znalazło się też kilka słoiczków z ziołami — niekoniecznie tymi do herbaty — oraz obiekt, który Opalit i Saturn nazwali kiedyś roboczo „Matką Chmur” — słynne, zdobione bongo matki, oplecione kolorowym sznurkiem i piórkami.

— Ty serio to bierzesz? — jęknął Saturn, zerkając na pakunek. — Na plażę? Gdzie są dzieci? Mewełki?

— Słońce piecze, fale szumią, piach grzeje w tyłek. Powiedz mi, kiedy, jeśli nie teraz? — matka uniosła brew z takim wyrazem twarzy, jakby naprawdę nie widziała w tym niczego niezwykłego. Aiden tylko westchnął w duchu, ale nic nie powiedział. Już dawno wiedział, że pewne bitwy z Oxide są przegrane z definicji. Zresztą — miała rację. Upał był nie do zniesienia. Może wszyscy tego potrzebowali. I tak, wśród śmiechów, sarkazmu i brzęku pakowanych naczyń, cała rodzina ruszyła w stronę plaży, a powietrze za nimi wypełniło się lekkim zapachem morza i... bardzo zdeterminowanego kota. Miejscówka była cicha i niemal nietknięta — zakole szerokiego morza, z miękkim, jasnym piaskiem i niskimi wydmami, otoczone z jednej strony lasem, a z drugiej łagodnym urwiskiem. Woda lśniła jak rozlana stal, a powietrze falowało od gorąca. Opalit zszedł pierwszy, ostrożnie niosąc Rudzika, który od razu zaczął przymierzać się do patrolu po piasku. Jego ogon sterczał w górze, łapy zagłębiały się w miękkim futrze, a pysk miał nastawiony w tryb „łowca wszystkiego, co się rusza i wygląda głupio”.

— Zostaw tę ważkę, jesteśmy tu z misją relaksu — mruknął młodzieniec, stawiając go w cieniu.

Saturn rzucił się w piasek z teatralnym jękiem ulgi.

— Czuję jak moje kości wyparowują i to jest najlepsze, co mi się dziś przydarzyło.

Oxide tymczasem rozłożyła zioła, zaczęła skręcać coś cienkiego i pachnącego, a potem z triumfalnym błyskiem w oku postawiła bongo na płaskim kamieniu, jak relikwię.

— Dziś nie trenujemy, dziś się odpływa.

— Duchowo czy dosłownie? — zapytał Opalit, zdejmując z szyi swoją torbę.

— Obie opcje są akceptowalne — odparła wadera z uśmiechem.

Kot w międzyczasie wpakował się do leżakującego Aidena na jego ogon, powodując, że basior fuknął i spróbował go zepchnąć, bezskutecznie. Rudzik przywarł do futra jak pasożyt z misją.

— To stworzenie ma w sobie demona. — burknął. — Chyba mnie oswaja.

— Wiesz, że niektóre kultury uznają to za zaloty — odparł Saturn z szelmowskim uśmiechem.

W odpowiedzi ojciec tylko wyciągnął łapę i bezceremonialnie wcisnął syna pyskiem w piasek. Śmiech Oxide niósł się echem wzdłuż brzegu, a Rudzik w końcu zdecydował się zwinąć na kocu przy niej. Opalit rozciągnął się obok z zamkniętymi oczami. Na krótką chwilę wszystko ucichło — z wyjątkiem szumu wody i trzasku rozpalanej przez waderę mikstury. Plaża stała się azylem. Nawet jeśli tylko na dziś. Popołudnie mijało leniwie, jakby czas sam wpadł w drzemkę pod parasolem z liści. Słońce przesunęło się niżej, a cień drzew zsunął się bliżej wody, niosąc ulgę rozgrzanym łapom. W powietrzu unosił się zapach suszonych ziół, słonej wody i... spalenizny?

— Opal, twój owoc się pali! — wrzasnął starszy z braci, wskazując coś dymiącego przy ognisku.

— To miał być karmelizowany melon! — Opalit poderwał się i błyskawicznie zaczął dmuchać na przypalony plaster.

— To jest zwęglażony meteor. — Aiden spojrzał sceptycznie i odsunął podejrzaną bryłę patykiem.

— A ja się tak starałem... — jęknął młodszy, zerkając na Rudzika, który ewidentnie uznał spaleniznę za przysmak i właśnie próbował zwinąć ją w pyszczek.

— Kot uważa, że nie wyszło źle. To już coś — dodała Oxide, oferując synowi kawałek suszonego mango w geście pocieszenia.

Saturn, znudzony, zaczął rysować palcem po piachu twarze Aidena w różnych emocjach — od „wściekły generał” do „zawiedziony ojciec”. Gdy ten w końcu to zauważył, przewrócił oczami i przerzucił na niego garść piasku. Wadera zaśmiała się i odchyliła głowę, wciągając powietrze pełne ciepła i dymu.

— Zawsze myślałam, że plaża jest tylko do wygrzewania się. Ale teraz czuję się jak opiekunka kolonii dla trzech emocjonalnie uszkodzonych samców.

— Ej! — zaprotestowali zgodnie bracia.

— Z jednym kotem!

Rudzik w tym momencie właśnie wspiął się Aidenowi na grzbiet i zaczął lizać jego ucho. Basior zamarł.

— ...i jednym agentem chaosu — dokończyła z rozbawieniem.

Słońce zaczęło przygasać, zostawiając na wodzie smugi złota. Saturn zwinął się obok Opalita, który znowu pogłaskał kota — może trochę zbyt delikatnie, jakby ciągle przepraszał za to, co się stało rano. Ich ramiona stykały się lekko, ale żaden nie skomentował tego na głos.

— Powinniśmy częściej robić takie rzeczy — mruknął wreszcie Opalit.

— Takie jak: grillować owoce do węgla i znosić obecność ojca? — szepnął Saturn z uśmiechem.

— Nie. Takie jak: być razem. Bez krzyków. Bez ról.

Brat spojrzał na niego i skinął lekko głową.

— No... to możemy spróbować. Chociaż nie gwarantuję braku sarkazmu.

Na tle czerwieniejącego nieba Oxide odpaliła bongo raz jeszcze, zaciągając się głęboko, a potem wypuszczając chmurę dymu w kształcie krzywego serduszka. Wieczorne niebo przybrało barwę dojrzałej brzoskwini, a świat zanurzył się w złoto-różowej poświacie, jakby sam czas rozpłynął się w leniwym, letnim oddechu. Powietrze pozostało ciepłe, delikatne — niczym dotyk rozgrzanego piasku na futrze. Wśród zapachów soli, dymu z ogniska i suszonych ziół dominował jeszcze jeden – charakterystyczny, cytrynowo-konopny aromat, który tylko jedna osoba mogła przynieść ze sobą na plażę. Białowłosa podsunęła Aidena bliżej ogniska, gdzie na kamieniu spoczywało już jej ozdobne bongo.

— Dalej, nie udawaj kamienia. Trochę relaksu ci nie zaszkodzi. — rzuciła z figlarnym błyskiem w oku.

— Oxide, ja nie... — Aiden zawahał się, ale gdy spojrzał na jej zrelaksowaną sylwetkę i ciepły uśmiech, westchnął. — Ale tylko raz.

— Mhm, tak, „raz”... — wymruczała z przekąsem i podała mu bongo.

Opalit i Saturn zamarli w połowie gryzienia pieczonych fig. Rudzik, siedzący pomiędzy nimi, też przestał chrupać ogonek jakiegoś owada i spojrzał w stronę Aidena z taką samą miną, jaką miałby sędzia konkursu kulinarnego w chwili konsternacji. Basior wziął buch. Przez chwilę nic się nie działo, a potem...

— Pfff– CO TO JEST?! — zakrztusił się gwałtownie, oczy rozszerzyły mu się jakby właśnie zobaczył duchy przodków.

Oxide tylko się zaśmiała, odbierając bongo i poprawiając mu łapą uszy, które wciąż były postawione w bojowym geście.

— To jest twój nowy pogląd na życie, skarbie. Daj mu chwilę.

I rzeczywiście. Po kilku minutach Aiden wyglądał… inaczej. Bardziej zrelaksowany. Jego łopatki przestały być zaciśnięte, ogon swobodnie machał po piasku, a pysk rozciągnął się w coś, co można by nawet uznać za niezdarny, półironiczny uśmiech.

— Czy ja właśnie... nie czuję obowiązku? — powiedział powoli, a jego głos był miękki, jakby pierwszy raz nie musiał dźwigać świata na plecach.

Saturn i Opalit wymienili porozumiewawcze spojrzenia.

— Czy on właśnie… uśmiecha się? — wyszeptał starszy.

— Czy on właśnie nie ocenił tego, że jem figi na surowo?! — dodał młodszy, z lekkim szokiem.

Ojciec nagle zerwał się na nogi.

— Wchodzimy do wody. Teraz. Rodzinnie. Obowiązkowo.

— Co?! — wrzasnęli jednocześnie chłopcy, gdy Aiden niemal tanecznym krokiem ruszył w stronę fal, rozchlapując wodę jak szczeniak.

Oxide uśmiechnęła się szeroko, z satysfakcją poprawiając swoją torbę z ziołami.

— Kocham, gdy plan działa.

Woda była ciepła, łagodna, prawie jedwabista. Fale głaskały łapy, a złota tafla morza odbijała barwy nieba jak płynne szkło. Rudzik, czując się coraz lepiej, nawet sam odważył się postawić parę kroków na brzegu, choć zaraz cofnął się z oburzeniem, gdy delikatna fala dotknęła jego ogonka. Dzieciaki w końcu dołączyły do ojca, który już zanurzał się po brzuch w wodzie, mrucząc coś o „uzdrawiającej mocy letniego wieczoru”. Po chwili wszyscy byli na miejscu — pluskali się, rzucali w siebie liśćmi i śmiali z Rudzika, który wspiął się na Oxide i zrobił z jej głowy swoją osobistą wyspę ratunkową.

— Nigdy nie sądziłem, że zobaczę ojca… takiego.  — sapnął Saturn.

— I jeszcze z okrzykiem bojowym „Hooooly bark!”... — dodał Opalit, śmiejąc się tak, że aż musiał chwycić się brata, żeby nie zanurzyć się całkowicie.

Gdy słońce w końcu zaczęło tonąć za horyzontem, a niebo przechodziło w głęboki fiolet, cała czwórka — przemoczona, zrelaksowana, z rozczochranym futrem — rozłożyła się na piasku, patrząc w niebo.

— To był dziwny dzień. — podsumował starszy z braci.

— Ale może właśnie takich dni nam brakowało. — odpowiedział cicho drugi.

Aiden tylko westchnął.

— Następnym razem... przypilnuję, żebyśmy nie przypalili melona.

Wadera wtuliła się w jego bok, przymykając oczy.

— Albo po prostu zabierzemy winogrona. One się nie buntują przy ogniu.

Fale delikatnie muskały brzeg, a morze zdawało się żyć własnym, powolnym rytmem. Niebo ciemniało, lecz woda wciąż była ciepła jak kąpiel — letnia, uspokajająca. Cała rodzina postanowiła raz jeszcze zanurzyć się, zanim całkiem zniknie światło. Oxide pierwsza zanurkowała, z gracją, która kontrastowała z jej ostatnio luźnym zachowaniem. Gdy wynurzyła się z powrotem, roztrzepała mokre futro i zawołała:

— Kto ostatni w wodzie, ten śmierdzi jak stara pokrzywa!

— To obraza dla pokrzywy! — wrzasnął Opalit, rzucając się do biegu, a Saturn, nie chcąc być gorszy, depnął mu niemal po ogonie.

Aiden, wolniej, ale z uśmiechem, wszedł do wody i zaraz został oblany z obu stron przez braci, którzy z zaskakującą precyzją uderzyli łapami w taflę. Woda chlusnęła mu w pysk.

— Agh! To było celowe!

— Oj tak, specjalna technika: fala rodzinna! — zawołał Opal triumfalnie.

Wszyscy pluskali się jeszcze przez dłuższą chwilę — wskakiwali sobie na plecy, przepływali pod łapami ojca, robili zawody, kto wytrzyma dłużej pod wodą, i śmiali się do łez, gdy Oxide pokazała jak robi bańki nosem pod błękitną taflą. Rudzik z brzegu tylko obserwował ich z politowaniem, po czym zasnął na zwiniętym kocu wadery jak mały, rudy książę. Późnym wieczorem, z futrami schnącymi powoli na ciepłym wietrze, wszyscy siedzieli przy dogasającym ognisku. Letni zapach morza i przypieczonych owoców unosił się jeszcze w powietrzu. Świerszcze zaczęły koncert, a niebo nasycone było gwiazdami. Aiden leżał na wznak, z łapami na brzuchu. Patrzył w niebo z miną, jakiej jego dzieci dawno nie widziały — spokojną, nawet miękką.

— Dobrze... że namówiłaś nas na to wyjście — mruknął w stronę Oxide, która leżała tuż obok, z głową na jego ramieniu.

— Wiem. Od dawna trzeba było cię trochę rozplątać.

Opal, oparty plecami o Saturna, szeptał coś o konstelacjach, a brat przytakiwał z zamkniętymi oczami, przysypiając powoli.

— Wiesz co? — odezwał się jeszcze Aiden, cicho. — Może nie jestem idealny. Ale... cholera, mamy świetne dzieci.

Wadera roześmiała się cicho.

— Powiedz to im, nie mnie.

— Jeszcze się nie przyzwyczaiłem do tej nowej wersji siebie.

— To może jeszcze jeden buch, żebyś przywykł?

Basior przewrócił oczami, ale nie odpowiedział. Po prostu został tak, wsłuchując się w szelest wieczoru i cichy oddech najbliższych mu istot. Na dziś było wystarczająco dużo śmiechu, zaskoczeń i wzruszeń. Letnia noc otuliła ich wszystkich jak ciepły koc — spokojna, łagodna i bezpieczna.

Cztery sylwetki szły teraz leniwie wzdłuż zarośniętej ścieżki prowadzącej z powrotem do jaskini. Słońce już zniknęło za linią drzew, ale powietrze nadal było ciepłe, niosąc ze sobą zapach mokrej ziemi, ziół Oxide i słonej wody. Rudzik, jakby doskonale wyczuwając rytm grupy, dreptał obok Opalita, od czasu do czasu unosząc ogon jak chorągiewkę. Gdy dotarli do wejścia, cała czwórka wyglądała na przyjemnie zmęczoną. Matka natychmiast zniknęła w jednym z zakamarków, by przygotować kolację — lekką, pełną ziół, warzyw i odrobiny słodkich korzeni, z dodatkową porcją mięsa. Wkrótce zapach koperku i pieczonych dyniowych krążków rozszedł się po jaskini. Przy niskim, drewnianym stole zasiedli razem, otuleni jeszcze zapachem zabawy i letniego morza.

— To smakuje o niebo lepiej niż wasz poranny śniadaniowy mur beton z pokrzywy i drewna — rzucił Saturn z pełnym pyskiem.

— To była owsianka  — poprawił go Opal z lekkim uśmiechem. — I była dobra.

Aiden, z zaskakującą delikatnością, przegryzał pieczoną dynię, ale jego brew lekko uniosła się, gdy zobaczył, że Opalit znów odsunął drewnianą miseczkę z kawałkami mięsa.

— Naprawdę? Znowu to samo?

— Nie lubię jego konsystencji, okej? To jak jeść błoto z aromatem dymu.

— Zjeżdżaj, mięso jest święte — wtrącił na szybko starszy brat, szturchając go ramieniem, na co tamten tylko przewrócił oczami.

Aiden westchnął, ale powstrzymał się od komentarza. Tego wieczoru nie chciał już psuć nastroju. Choć jego wzrok kilkakrotnie zatrzymał się na Opalicie — krótkie, obserwujące spojrzenia, jakby coś w nim chciało się upewnić, czy dzieciak na pewno dobrze się trzyma. Po kolacji wszyscy rozeszli się powoli do swoich legowisk, sennie przeciągając się i ziewając. Oxide czule pogłaskała partnera po grzbiecie, mrucząc coś pod nosem o tym, że dobrze jest tak zasypiać po upalnym dniu.

୧‿̩͙ ˖︵ ♱ ︵˖ ‿̩͙୨

Poranek był łagodny, jakby lato chciało się tylko przeciągnąć, nieco ziewnąć i obudzić powoli. Światło filtrowało się przez liście nad jaskinią, tworząc miękkie cienie na ziemi. Ptaki już dawno rozpoczęły swoje koncerty. Opalit, obudzony wcześniej niż zwykle, podniósł się cicho. Rudzik jeszcze spał, zwinięty w kłębek. Wymknął się ostrożnie, chcąc zaczerpnąć trochę chłodniejszego powietrza przed śniadaniem — po prostu się przejść, oczyścić głowę. Jednak gdy wyszedł przed jaskinię, niemal wpadł prosto na ojca, który siedział na jednym z większych głazów w pobliżu, jakby na niego czekał. Jego postura była zrelaksowana, ale spojrzenie trzeźwe.

— Wcześnie jak na ciebie — powiedział cicho.

— Nie mogłem spać. Chciałem trochę się przejść — odpowiedział nieco spięty, ale nie uciekł wzrokiem.

Aiden poklepał miejsce obok siebie.

— Usiądziesz na chwilę? Chcę z tobą pogadać. Nie tylko o treningu. Ale i o tobie.

Syn zawahał się, ale w końcu usiadł obok — nieco z boku, nie blisko, ale też niezbyt daleko. Między nimi było napięcie, ale też... może coś na kształt gotowości. W tle śpiewały ptaki, a z wnętrza jaskini zaczynał dochodzić cichy dźwięk Oxide krzątającej się przy śniadaniu. Aiden spojrzał na Opalita z boku, jego oczy nie były zimne, ale też nie ciepłe, raczej chłodne i poważne, jak wtedy, kiedy miał coś na sercu. Zwykle nie rozmawiali o osobistych sprawach, ale dzisiaj było inaczej.

— Muszę ci coś powiedzieć. — zaczęło się nieśmiało, jakby basior próbował znaleźć odpowiednie słowa. — Jestem trochę... zaniepokojony.

Młodszy spojrzał na niego z lekkim zdziwieniem. Spojrzenie ojca było poważne, a mimo to wciąż trochę zdystansowane.

— Zaniepokojony? Czym?

— Jesteś uparty. I masz swoje zdanie. To nie wada. Ale czasami... zaczynam się martwić, że robisz wszystko na przekór.

Opalit nie od razu odpowiedział. Wbił wzrok w ziemię, potem w las przed sobą. Westchnął.

— To chyba nie o to chodzi, tato — powiedział, nieco zniecierpliwionym tonem. — Robię rzeczy po swojemu, bo twoje sposoby mnie duszą.

Ojciec nie poruszył się, ale jego ucho lekko drgnęło.

— Wiem, że nie jesteś fanem mojego stylu. Ale... nie chodzi mi o to, żebyś robił wszystko jak ja. Chodzi o to, że czasem mam wrażenie, że w ogóle odrzucasz wszystko, co ma związek z siłą. Jakbyś się tego brzydził.

— Bo trochę tak jest — odparł krótko, odwracając się do niego bardziej. W jego głosie pojawiła się nuta złości. — Nie cierpię tej całej agresji. Tych twoich „rozgrzewek”, w których wyżywasz się na drzewach jakby to coś załatwiało. Dla mnie to nie siła. To... brutalność. A ja nie chcę tego w sobie.

Aiden lekko zmarszczył brwi, ale nie przerwał mu. Słuchał. I to już coś znaczyło.

— Wiem, że masz inne podejście. Ale nie możesz odrzucać wszystkiego tylko dlatego, że to niezgodne z twoim widzimisię. Tak jak ja nie mogę cię zmuszać do rzeczy, które są ci obce. — westchnął ciężko. — Chcę cię tylko zobaczyć w czymś stałym. W czymś, co ci służy. Bo martwię się. Naprawdę.

— Nie każdy musi iść przez życie twoją ścieżką.

Szarowłosy uniósł brwi.

— To nie o moje ścieżki chodzi. Chodzi o rzeczywistość. O to, że czasem musisz zrobić coś, czego nie chcesz, żeby przeżyć.

— Może ty musiałeś. — rzucił młodszy ciszej, ale z wyraźną nutą sprzeciwu. — Ale ja nie zamierzam przeżyć tylko po to, żeby przeżyć. To nie jest życie, tato.

Basior napiął szczęki. Przez chwilę między nimi zawisła ciężka cisza. Słychać było tylko śpiew ptaków i odgłos jakiegoś słoika stukającego o kamień w jaskini.

— Ale... to jedyny sposób, jaki znam. Próbuję cię przygotować. Nie tylko do walki z kimś. Do życia. Do tego, że świat czasem nie daje ci wyboru.

— A ja chcę mieć wybór. — odparł stanowczo. — Nawet jeśli czasem się potknę. Muszę iść własnym rytmem, w zgodzie ze sobą. A nie z twoim gniewem wobec świata.

— Nie chodzi o gniew... — Aiden zamilkł, zamyślony. — Chociaż może czasem... może masz rację.

Opalit spojrzał na niego spokojnie, nieco łagodniej.

— Nie chcę się z tobą kłócić. Ale też nie chcę żyć twoim cieniem. Chcę być sobą. I chcę, żebyś to zaakceptował.

Ojciec skinął głową wolno, jakby każdy ruch był dla niego wysiłkiem.

— Może więc spróbujemy inaczej. Ty pokażesz mi swój sposób. A ja spróbuję... nie wtrącać się tak bardzo. Ale pod jednym warunkiem.

— Jakim?

— Że jeśli kiedyś upadniesz, pozwolisz mi cię podnieść.

— Bez gadki o sile i przetrwaniu?

— Postaram się bez — przytaknął Aiden z lekkim uśmiechem.

— To może — mruknął Opalit, zerkając w stronę jaskini, gdzie Oxide najwyraźniej wciąż próbowała przekonać kota, żeby nie skakał po stole. — Ale tylko czasem i tylko jeśli wcześniej pozwolisz mi czasem iść z przodu.

Basior zaśmiał się cicho, z chrypką w gardle.

— Umowa.

Syn milczał przez chwilę. Potem jego głos złagodniał, choć wciąż był nieco chłodny.

— Wiem, że się starasz. Ale ja też się staram. I nie potrzebuję, żebyś mnie zmieniał. Chcę robić rzeczy, które mnie wzmacniają... ale nie te, które mnie łamią. Moje ciało jest moje. Moje wybory też są moje.

— Ale co, jeśli ci kiedyś zabraknie siły? — zapytał cicho, jakby nie oczekiwał odpowiedzi, tylko dzielił się myślą. — Co, jeśli coś się stanie, a ty nie będziesz gotów?

— To wtedy zrobię, co trzeba. Ale nie chcę żyć w ciągłym przygotowaniu na wojnę, tato. To twoje życie. Nie moje.

Między nimi było napięcie, ale już inne — nie ostre, nie wrogie. Bardziej jak dwa głazy stykające się brzegami. Mocne, ale wciąż oddzielne. I tak siedzieli przez chwilę w ciszy, która tym razem była bardziej sojusznicza niż chłodna. Śpiew ptaków powoli ustępował odgłosom codzienności — śniadania, dnia, który miał się dopiero zacząć.

Gdy negatywna atmosfera zdążyła opaść na dobre, Aiden podniósł się powoli z miejsca i otrzepał łapy.

— Chodźmy. Mama nas zaraz ukamienuje, jeśli nie zjemy, a wszystko wystygnie.

— Albo kot zje za nas. — mruknął Opalit pod nosem, ruszając za ojcem.

W jaskini panował już domowy harmider. Oxide stała przy ogniu, mieszając coś w glinianym naczyniu, a na stole rozłożone były liście z owocami, grzybami i czymś, co wyglądało na suszone mięso. Obok siedział Rudzik, na wpół zawinięty w koc, który najwyraźniej służył mu zarówno za posłanie, jak i broń do ataku.

— Zostaw to, ty mały szatanie! — krzyknęła wadera, odciągając łapą naczynie, do którego ten właśnie próbował wskoczyć. — To nie dla ciebie!

Zwierzak prychnął i zsunął się z powrotem na poduszkę, urażony. Zawinął się ciasno w koc, wystawiając tylko kawałek pyszczka i jedną łapkę, którą demonstracyjnie zamachał w powietrzu, jakby rzucał klątwę.

— Przysięgam, że ten kot myśli, że jest czarnoksiężnikiem. — mruknęła Oxide, zerkając z ukosa. — Albo przynajmniej lokalnym demonem.

— To akurat możliwe. — rzucił starszy syn z półuśmiechem. — Wygląda, jakby planował pucz.

Rudzik wydał z siebie ciche „mrrrp”, które brzmiało jak znudzone „czekajcie, aż zapadnie noc”. Aiden parsknął śmiechem, pierwszy raz od rana szczerze rozbawiony.

— Jeśli on kiedyś zacznie mówić, będziemy zgubieni.

— Jeśli on kiedyś zacznie mówić, zacznę chodzić do lasu po radę duchów. — odparła krótko. — Zresztą, mógłby już mówić, skoro i tak robi, co chce.

Zabrali się za śniadanie w atmosferze lekkiego rozluźnienia. Kot zsunął się z koca, usiadł z boku i patrzył na nich z miną wielkiego sędziego, który rozważa, czy pozwolić im dalej jeść. Opal wziął kawałek jagody, uniósł ją w stronę Rudzika i teatralnie zapytał:

— Twoja wysokość, życzy sobie?

Kot spojrzał, zamrugał wolno... i ostentacyjnie odwrócił wzrok.

— Odmowa przyjęcia łaski. — westchnął ojciec. — Przegraliśmy tę wojnę zanim się zaczęła.

Oxide zaśmiała się cicho.

— A myślałam, że to wasze treningi są najtrudniejszą częścią poranka.

W tej chwili nikt się już nie spierał. Tylko śniadanie, oddech i chwila zwykłego, lekkiego istnienia — tych kilka minut spokoju, które czasem starczały za cały dzień. W końcu pora ta dobiegła końca. Atmosfera w jaskini jeszcze przez chwilę tętniła ciepłem i rozmowami, ale Opalit był już myślami gdzie indziej. Zerknął na rodziców, którzy właśnie zaczęli coś szeptać do siebie przy ognisku. Rudzik spał zwinięty jak ślimak wśród zmiętych liści, a światło dnia zaczynało zaglądać do wnętrza skał jak ciekawski przybysz.

Szarowłosy podniósł się cicho i ruszył ku wyjściu.

— Gdzie idziesz? — zapytała Oxide, nieco odruchowo.

— Na spacer. Ten, który miał być o świcie, zanim rozmowy i śniadania się wydarzyły. — uśmiechnął się lekko, nieco przepraszająco. — Potrzebuję chwilę… sam ze sobą.

Aiden tylko skinął głową, nie próbując już nic komentować.

Polana rozciągała się przed nim miękko jak wielki, zielony dywan. Rosa jeszcze nie do końca zniknęła — srebrzyła się na końcówkach traw, a pajęczyny drżały delikatnie w świetle późnego poranka. Opalit przeszedł przez zarośla, w których zostawiał zawsze swoje ślady, a potem stanął pośrodku polany, zamykając oczy. Wiatr musnął mu policzek. Delikatnie, jakby chciał go przywitać.

— Dobrze. — powiedział szeptem. — Już jestem.

Zamilkł, nasłuchując. Liście w górze zadrżały, poruszone czymś więcej niż tylko wiatrem. Trzciny przy brzegu pobliskiego strumyka zaszeleściły jak stary głos w opowieści. Kwiaty, choć nieruchome, zdawały się obserwować.

— Wiem, że ostatnio mnie mniej. — mówił cicho. — Wiem, że... trudno mi wrócić, kiedy wewnątrz tyle się kotłuje.

Zamilkł, nie oczekując odpowiedzi. Wiedział, że odpowiedź już tu jest, w samej obecności. Usiadł na wilgotnej ziemi, pozwalając, by ta przesiąkła mu sierść. Nie przeszkadzało mu to. Wręcz przeciwnie — czuł się bardziej prawdziwy. Wcisnął łapy w mech, jakby chciał sięgnąć głębiej niż tylko do powierzchni.

— Ale dziś czuję, że mnie słuchacie. — dodał. — Czuję... że jestem. Że nie muszę być jak on. Że nie muszę być zawsze gotowy do ciosu.

Zamknął oczy i oddychał. Głęboko. Cicho. Jakby powietrze było pradawnym językiem, a on próbował przypomnieć sobie jego brzmienie. Po chwili gdzieś w górze zakwilił ptak. Potem drugi. Młodzieniec uniósł głowę i spojrzał w kierunku koron drzew, skąd widać było przelatujące cienie. I przez chwilę miał wrażenie, że niebo otwiera się dla niego jak stara księga. Wstał dopiero, gdy słońce zaczęło wyraźnie wspinać się po błękitnej talfi tuż nad nim. W jego oczach nie było już znużenia. Była cisza. I własna decyzja. Ruszył powoli przed siebie, zostawiając miękkie ślady w rosie. Ale one też znikną — i tak miało być.

Nie wszystko przecież musi trwać wiecznie.

Opalit szedł powoli, niemal bezgłośnie, jakby nie chciał zbudzić samej ścieżki pod swoimi łapami. Droga do wodospadu była długa, ale dobrze mu znana — wydeptana przez lata, miękka od mchów i usiana korzeniami drzew, które wystawały z ziemi jak zaciśnięte pięści. Las tu był gęstszy, bardziej wilgotny. Światło słońca sączyło się przez liście jak przez zielone szkło, tworząc migotliwe plamy na jego grzbiecie. Znał tu każdy zakręt. Miejsce, gdzie pień się rozdwajał jak rozdarta myśl. Kamień z pęknięciem w kształcie półksiężyca. Zgniły konar, z którego wyrastała niepozorna paproć — zawsze dziwnie samotna. Zanim dotarł na polanę nad wodospadem, zwolnił jeszcze bardziej. Usłyszał głosy. Żywe, rozbawione, młode. Wyjrzał zza krzewów dzikiej róży i zamarł w pół kroku. Na skraju urwiska, tuż obok spienionego, opadającego w dół nurtu wody, siedziała grupka wilków. Rówieśnicy. Nie ci, z którymi spędzał dnie, bo tak naprawdę — z nikim z nich nie spędzał zbyt wiele. Ale znał ich. Czasem mijali się na granicy lasu, czasem trenowali razem w większej grupie. Śmiali się teraz, rozciągnięci w cieniu skał i drzew, niektórzy jedli coś z porannych zbiorów, inni pluskali łapami w chłodnej wodzie.

A pośród nich… Saturn.

— Kurczę, szybki jest. — wymamrotał do siebie. W końcu przed chwilą widział brata na śniadaniu w jaskini.

Ten siedział z ogonem zarzuconym na bok, pełen werwy i jasnej energii, której Opalit nie umiał w sobie odnaleźć, choć obaj nosili to samo w żyłach. Mówił coś z pasją, wyraźnie opowiadając o ostatnim treningu — tym samym, który tak poruszył ich poprzedniego dnia. Rzucał gestami, śmiał się, przerywał sam sobie, by dodać jakiś szczegół. Młodszy nawet nie musiał go słyszeć — znał ten ton. Pełen dumy, trochę nonszalancji, tej charakterystycznej pewności siebie, której zawsze było więcej, gdy wokół zbierali się inni.

— ...i wtedy jakby ugiął się pod własnym ciężarem, serio, myślałem, że jeszcze chwila i się przewróci — Starszy zademonstrował coś łapą, parodiując swojego ojca. — więc tylko obszedłem go z boku i... trach! Leżał. Zanim zdążył się ogarnąć.

Grupka zaśmiała się. Jeden z wilków szturchnął go w bok z rozbawieniem.

— No dobra, Saturn, ale serio, skąd ty bierzesz tyle energii? Po treningu ledwo wstałem.

— Z czystej determinacji. — odparł z uśmiechem. — I może trochę z tego, że nie umiem przegrywać.

Opalit skulił się lekko w cieniu. Nikt go nie zauważył — i nie miał pewności, czy chce, żeby go zauważono. Był inny. Nie lepszy, nie gorszy. Po prostu — inny. A teraz, obserwując brata tak żywego, tak wpasowanego, tak... obecnego, poczuł to uczucie, które znał od dawna. Jakby świat miał miejsce na niego tylko wtedy, gdy schowa się w krzakach i nie będzie zbyt głośno oddychał. Ale mimo to nie odszedł. Patrzył. Nie z zazdrością. Nie z pogardą. Po prostu... z jakimś cichym uznaniem, podszytym melancholią.

Woda dudniła w dole, chłodna mgiełka unosiła się ku górze, skraplając się na jego wąsach. Było pięknie. I jakoś dziwnie samotnie — nawet w obecności tylu głosów.

— ...ale wtedy, przysięgam, rzucił się na mnie jak wściekły dzik! — dokończył białowłosy ze śmiechem, krztusząc się powietrzem, gdy Jałonka parsknęła i uderzyła łapą w ziemię z rozbawieniem.

— No nie, przecież ty zawsze masz szczęście — jęknęła Sasanka, rozciągnięta wygodnie na omszałym kamieniu. — Jak ty to robisz, że nigdy nie wracasz z pustym pyskiem?

— Może to jego uroda — mruknęła z udawanym przekąsem Prymula, przekrzywiając głowę, a Byczeq tylko przewrócił oczami i chrząknął.

— Albo to, że nie przestaje gadać nawet, jak tropi. Zające same się poddają, bo mają dość tej paplaniny.

Rozległ się kolejny wybuch śmiechu. Saturn szczerzył się, wyraźnie zadowolony z uwagi, jak zawsze w swoim żywiole — jakby świat był areną, a on jej naturalnym centrum. I wtedy go zobaczył. Cień pod drzewem. Znajomy kontur.

— Ej, Opal! — zawołał niespodziewanie, unosząc się lekko na łapach. — Chodź tu! Przysięgam, Jałonka musi ci opowiedzieć, jak wpadła pyskiem w gniazdo os. No dawaj, nie udawaj drzewa!

Opalit zamarł. Każda para oczu nagle zwróciła się na niego. Nawet szum wodospadu na chwilę przestał istnieć. Nie mógł się już wycofać. Z ciężkim krokiem ruszył naprzód, z trudem ukrywając zawahanie. Ogon nisko, uszy lekko odchylone. Nie był tchórzliwy — tylko... nie na miejscu. Jakby wszedł do pokoju, w którym ktoś właśnie opowiadał żart, a on przyszedł w połowie i nie znał puenty. Chyba nawet tak zresztą było. Dosłownie.

— Hej. — powiedział cicho, przysiadając na brzegu grupki, obok Sasanki, która skinęła mu głową z uprzejmym półuśmiechem.

— Opal, no weź, powiedz im, że nie jestem jedynym, który wraca ubłocony po treningu. — zaśmiał się brat, szturchając go łapą.

— Nie jesteś. — odparł krótko, próbując się uśmiechnąć, ale zabrzmiało to bardziej jak sucha uwaga niż dowcip.

Przez chwilę panowała niezręczna cisza, którą Byczeq zapełnił, rzucając:

— A ty, Opal? Co teraz trenujesz? Wasz ojciec to chyba najbardziej uparty typ, jakiego znam.

— W sumie... ostatnio mniej. — wymamrotał. — Więcej spaceruję. Zbieram zioła, rozmawiam z duchami, takie rzeczy.

Cisza. Sasanka uniosła brew. Prymula chrząknęła.

— Z duchami? — zapytała z uśmiechem, ale nie było w tym kpiny. Raczej zdziwienie.

— No, tak. Las czasem mówi do mnie. — powiedział Opalit, starając się zabrzmieć normalnie. Ale w tej chwili wszystko, co mówił, brzmiało jak obcy język.

— Brzmi… oryginalnie. — rzuciła Jałonka z uśmiechem, po czym szybko zwróciła się z powrotem do Saturna. — Ale serio, mówiłeś, że ten przeciwnik był dwa razy większy?

Rozmowa znowu zatoczyła koło. Wróciła do polowań, zapasów, siły, śladów i strategii. Zielonooki siedział cicho. Czuł się jak cień przy ognisku — niby obecny, ale nietykalny. Nie pasował tutaj. Nawet jeśli wszyscy byli mili. Albo może tylko udawali? Nawet jeśli brat robił miejsce. A może jednak się tylko nad nim litował? To nie była jego przestrzeń. Ale siedział. Jeszcze chwilę. Dla brata. Dla siebie. Dla próby. Potrząsnął głową, próbując odpędzić złe myśli. Młodszy starał się nie wiercić. Usiadł sztywno, łapy schowane, ogon podwinięty w bok, wzrok wbity gdzieś między mchy a kamienie. Rozmowa trwała bez niego, a on nie miał siły z nią walczyć.

— Ej, Opal — odezwała się Sasanka po chwili, jakby nagle przypomniała sobie, że siedzi obok niej żywa istota. — Ty chyba znasz się na śladach, nie? Bo ostatnio coś drapało mi przy wejściu do legowiska, ale ślad był jakiś dziwny. Może kuna? Albo młody rysiek?

Opalit uniósł wzrok i zawahał się.

— Może. Ale też czasem duchy zostawiają znaki. Nie wszystko, co zostawia ślad, ma ciało.

Sasanka mrugnęła powoli, jakby zastanawiała się, czy to żart.

— Aha... — powiedziała z uśmiechem, ale ten uśmiech zniknął równie szybko, jak się pojawił. — No dobra, może kuna.

Znowu cisza.

I wtedy zza krzaków z łomotem i piskiem wbiegł Yolotl — rozczochrany, trochę za chudy i energią, której nie dało się zignorować.

— O NIEEEE! Spóźniłem się?! — zawołał dramatycznie. — Jałonka, PRZYSIĘGAM, że chciałem wcześniej, ale musiałem się kłócić z żabą o kamień, bo wyglądała jak nosorożec!

— Yolotl! — parsknęła Jałonka. — Co ty znowu wyprawiasz?

— Trenuję! — odparł z dumą, sapiąc. — Biegam, skaczę, testuję granice swojej psychiki. I żab.

Wszyscy roześmiali się, nawet Saturn, który poklepał go łapą po grzbiecie, jakby właśnie wskoczył najlepszy numer wieczoru. Brązowy szczeniak usiadł i natychmiast zwrócił się do Opalita, który wciąż siedział jak posąg.

— Ty jesteś ten od ziół, tak? Ej, a masz coś, co sprawia, że jak się bijesz, to masz super moc, ale nie umierasz? Bo Byczeq powiedział, że tego się nie da zrobić, a ja myślę, że da się zrobić, tylko trzeba znać odpowiednią paproć.

Opal spojrzał na niego z mieszaniną konsternacji i łagodnego zniechęcenia.

— Nie, nie mam nic takiego. I nie powinno się używać ziół do walki. To nie jest ich cel.

— Ale gdyby to była obrona! — Yolotl zastrzygł uszami. — Albo test! No wiesz, jak w legendach. Magia, trucizna, błysk! Chcesz być uzdrowicielem, tak? To czemu nie chcesz robić eliksirów bitewnych?

— Bo nie chcę, żeby to, co ma leczyć, było używane do ranienia. To sprzeczne. — odpowiedział spokojnie, ale wciąż z cieniem lodu w głosie.

Na moment zrobiło się bardzo cicho. Nawet żółtooki, który wyglądał jakby miał zawsze co najmniej dwa pomysły na sekundę, zamrugał i zamilkł. A potem wzruszył ramionami, odwrócił się i znowu dołączył do tłumu — tam, gdzie wszyscy śmiali się z Saturna, który właśnie próbował odegrać scenę swojej szarży z jagodą w zębach. Opalit znów został z boku. Fizycznie obecny. Ale znów — zupełnie poza. Patrzył wciąż w miejsce, gdzie Yolotl z roztrzepanym entuzjazmem opowiadał właśnie coś Jałonce, skacząc z łapy na łapę. Reszta grupy znowu się śmiała, a brat pociągał dramatycznie minę, udając, że dostał w nos od wspomnianej żaby. Opal nie słuchał ich słów. Skupił się na wilczku, który niedawno do nich dołączył. Było coś w tym, jak ruszał się z tą lekko niezgrabną pewnością, jak łapał powietrze pyskiem, jak śmiał się z otwartym gardłem, bez żadnego filtra. Miał dziwny urok. Nie ten, który zwykle widział u rówieśników — nie dzikość, nie siłę, nie dumę. Coś innego. Coś, co sprawiało, że nie mógł oderwać wzroku.

Jego sierść, choć skołtuniona w kilku miejscach, miała wyjątkowy, mleczno-kremowy połysk. Na jednym uchu widniała ciemna plama, jak rozlana farba. Jego ogon był zbyt długi jak na proporcje, co przy każdym ruchu sprawiało, że wyglądał jakby tańczył. I te oczy — jasne, trochę za duże, ale z błyskiem, jakby każde zdanie miało być początkiem historii.

Opalit poczuł dziwne ciepło, którego nie umiał jeszcze nazwać. Coś między zainteresowaniem a zaciekawieniem, ale głębsze. Bardziej miękkie.

Zerknął w bok, by upewnić się, że nikt nie patrzy.

Złapał się na tym, że chciałby zobaczyć go jeszcze raz w biegu. Albo usłyszeć, jak mówi coś tylko do niego — cicho, śmiesznie, niezobowiązująco. Może nawet usiąść obok i po prostu... być?

Zaskoczyło go to. Poczuł dławik pod żebrami — nie strach, ale coś, co przypominało zbyt szybką myśl. Taką, której jeszcze nie chciał wypuścić na głos.

Odwrócił wzrok. Serce biło mu odrobinę za szybko.

Nie był pewien, co to znaczy. Jeszcze nie.

Ale już wiedział, że chciałby się dowiedzieć.

Rozmowy wokół trwały dalej - o polowaniu, o tropieniu, o rywalizacji. O tym, jak Saturn rzucił się na zaskrońca i "omal nie został ukąszony, ale oczywiście był za szybki". Te rzeczy nie wciągały go — nie tak jak inne. Zamiast tego, zsunął swoją torbę z szyi i wyjął niewielki, zrolowany kawałek cienkiej kory. Do tego ząbkowane narzędzie zrobione z rogu, którym czasem rysował. Sprawnie, prawie mechanicznie, zaczął prowadzić linie po korze, trzymając przyrząd w pyszczku. Najpierw Jałonka. Miała ładną sylwetkę — smukłą, prostą, wdzięczną. Jej grzywka opadała lekko na oczy. Ale Opalit nie zatrzymał się na dłużej niż kilka kresek. Była jak cień na skraju szkicu. Sasanka — cicha ale ciekawska — miała ciekawe, pożółkłe umaszczenie. Ale gdy próbował ją ująć, coś nie grało. Rysunek był poprawny, ale pusty. Jakby coś w nim brakowało.

Zaczął od nowa. Tym razem sięgnął do Byczeqa.

Młody wilk siedział szeroko, z pewnością w łapach. Jego kark był potężniejszy niż u rówieśników, ogon dość gruby, a pierś wypięta jak u dorosłego. Ale miał też miękkość w oczach, może nawet subtelność. I kiedy uśmiechał się do Saturna — bo śmiał się z czegoś — jego zęby nie wyglądały jak broń, a raczej jak coś... przystępnego. Bezpiecznego. Opal zatrzymał się na dłużej. Jego linie stały się delikatniejsze, bardziej skupione. Dorysował cień na karku, potem lekko zarysowane źrenice, jakby coś w spojrzeniu tego basiora chciał uchwycić. Trochę zadumy, trochę miękkości. Było w nim coś magnetycznego. Znowu poczuł ciepło pod żebrami. To samo co wcześniej. Jak łaskotanie od środka.

Nie zauważył, kiedy podszedł do niego ktoś jeszcze.

— Ej, co tam skrobiesz? — zapytał głos nad nim, łagodny, z lekką chrypką.

Opalit podskoczył lekko, szybko zrolował korę i odwrócił się gwałtownie.

To był Yolotl. Stał nieco z boku, patrząc na niego z ciekawością, głową przechyloną w bok. Jego ogon lekko powiewał na wietrze, jakby zupełnie nieświadomy napięcia, które właśnie rozlało się po wnętrzu młodszego wilczka.

— Nic takiego — mruknął, zbyt szybko, zbyt ostro. Potem spuścił wzrok. — Tylko szkicuję.

— Serio? A możesz mi kiedyś coś pokazać? — przysiadł nieopodal, ale nie za blisko, zostawiając mu przestrzeń. — Lubię rzeczy, które inni robią sami. Ja umiem tylko robić bałagan.

Zaśmiał się, sam z siebie, a Opal poczuł, że kącik jego pyska lekko drgnął… Ale nie odpowiedział od razu. Tylko skinął lekko głową i znów spojrzał na zrolowaną korę w łapach. Nie był gotów. Ale może… już nie aż tak bardzo niegotowy jak wcześniej. Yolotl jeszcze przez chwilę siedział w pobliżu, zagadując lekko, nie narzucając się. Opalit poczuł, że jego obecność działała trochę jak miękka trawa pod łapami — nieco łagodziła nierówności, których dotąd nie potrafił nazwać. Ale cisza między nimi nie trwała długo.

— I wtedy skoczyłem mu na kark! — rzucił nagle Byczeq, a cała grupka wybuchła śmiechem. — Nawet nie zdążył się obrócić, kiedy już trzymałem go przy ziemi!

— To nic! — wtrącił Saturn z zapałem. — Mnie się udało ostatnio złapać młodą sarnę, zanim w ogóle wyczuła mój zapach! Ojciec mówił, że coraz lepiej zacieram tropy!

— No jasne, kto jak nie ty, Saturn — mruknęła z podziwem Sasanka. — Już prawie jak ojciec.

Opalit poczuł, jak jego kark zesztywniał.

— Chciałbym, żeby mnie w końcu zabrali na prawdziwe polowanie… — powiedziała Jabłonka z nutą zazdrości. — A nie tylko ćwiczenia z tropienia.

— Musisz być twardsza, wtedy cię zabiorą — rzucił Byczeq z uśmiechem, ale w jego tonie było coś z wyzwania.

— I szybka. — Saturn uśmiechnął się szeroko. — Jak ja.

Szarowłosy poczuł, jak jego żołądek się skręca. Całe ciepło z wcześniejszej rozmowy z Yolotlem powoli ulatywało. Głos Byczeqa, który przed chwilą zdawał się miękki i ciepły, teraz brzmiał szorstko. Znów był tym samym głosem co zawsze — głosem wilka, który chciał dowieść swojej siły. Znów był obcy.

— Ekhm… ja chyba już pójdę — wymamrotał, podnosząc się powoli i otrzepując futro z igieł.

— Już? — Yolotl uniósł brwi. — Przecież dopiero przyszedłeś.

Opalit próbował się uśmiechnąć, ale jego uśmiech był słaby, nieprzekonujący.

— Zostawiłem coś przy jaskini. No i... nie zabrałem ziół. — Wskazał na torbę, chociaż wszyscy wiedzieli, że nie nosił dziś niczego konkretnego.

— Jasne. Do zobaczenia — rzucił Saturn, nie zatrzymując rozmowy, już zajęty dalszym wyliczaniem rodzajów tropów, które rozpoznaje bezbłędnie.

Młodzik ruszył przez trawę z powrotem. Nie oglądał się, choć jego uszy co chwilę rejestrowały śmiech, odgłosy przyjacielskich szturchnięć, powarkiwania w żartach. Świat, który go nie odrzucał wprost — ale też nigdy nie zapraszał w pełni. Dopiero kiedy dotarł do pierwszych krzaków prowadzących w stronę jaskini, pozwolił sobie na długi, głęboki oddech.

I dopiero wtedy szepnął do siebie, bardzo cicho, jakby na próbę:

— To chyba nie mój język.

Gdy Opalit zbliżył się do znajomego zbocza, wiatr przyniósł mu znajome zapachy — wilgotnego wieczoru, ogniska tlącego się gdzieś w głębi jaskini i... miodu. Oxide znów przygotowywała jedzenie, jakby dzień był całkowicie zwyczajny. Jakby nic się nie zmieniło. Zanim zdążył zniknąć między skalnymi cieniami, usłyszał jej głos.

— Hej, Opi? Wszystko w porządku?

Zamarł na ułamek sekundy. Nie odwrócił się.

— Chciałam tylko... jeśli chcesz pogadać, to...

— Dzięki. — rzucił cicho, zbyt cicho, by zabrzmiało to szorstko, ale wystarczająco, by uciąć rozmowę.

Nie czekał na reakcję. Wdrapał się po znajomych półkach skalnych do swojej nory, schowanej wysoko nad główną jaskinią, tuż pod występem, gdzie słońce padało tylko przez kilka godzin dziennie. Przecisnął się do środka i natychmiast poczuł ciepło swojego kąta. Rudzik, wtulony w koc z mchu, podniósł łepek i zamruczał pytająco. Opalit położył się obok, chowając pysk w jego bok.

— Ty przynajmniej nie pytasz, czemu jestem dziwny.

Kot przeciągnął się i przesunął bliżej, jakby na potwierdzenie. Jego obecność była bezpieczna. Prawdziwa. Przez chwilę panowała cisza. Potem szczeniak westchnął. Później obrócił się na plecy, wpatrując w sufit nory, gdzie cienka smużka światła tańczyła na kamieniach.

— Wszyscy mówią, co powinno się czuć. Kiedy się poluje, kiedy się kogoś chce. A ja tylko udaję, że słucham. Udaję, że rozumiem.

Podniósł łapę i popatrzył na nią, jakby mógł zobaczyć w niej odpowiedź.

— Może jestem zepsuty.

Rudzik zsunął się lekko po jego boku i delikatnie musnął jego pysk nosem.

Opalit uśmiechnął się smutno.

— Albo po prostu inny.

Wtulił się głębiej w ciepło kociego towarzysza, pozwalając, by jego myśli dryfowały, nie próbując już walczyć z tym, co czuł. Nie miał odpowiedzi. Ale miał ciszę. I miał Rudzika.

I może... to na razie wystarczyło?

 

C.D.N

 

Od Amensira - "Setki baśni i Byczeq: Chałkoń Maciek"

- Aa..aaa…psik!

Byczeq…. Byczeq zachorował! Rozłożyło go! Jednak sprawdzanie, czy wszędzie śnieg smakuje tak samo, chyba nie było najlepszym pomysłem. Nawet jakieś obserwacje poczynił, stworzył w swojej głowie całą listę rankingową, ale no niestety, przez fatalny stan zdrowia nie był w stanie sobie nic przypomnieć.

- Iloncyk Boncyk, długo jeszcze mam leżeć?

-  Nie będę ci setny raz powtarzał. Tak, masz leżeć dotąd aż nie wyzdrowiejesz, sam sobie ufundowałeś taką atrakcję, to teraz leż przez tydzień... – odpowiedział lekko poirytowany Amensir.

W jaskini pachniało… pachniało od rosołu! Jednak nie istnieje wspanialsze remedium niż to cudo. Tymczasem istnieją złośliwi, którzy powiedzą, że to tylko tłuszcz z wodą, ale oni pojęcia o świecie nie mają! Nie istnieje nic lepszego niż porządny gar rosołu, a u Amensira gościł on co każdy piątek. Basior nawet momentami się przerażał jego cudownymi właściwościami, bo Byczeq już miał siłę na to, aby biegać, skakać, harcować, a tu jednak jeszcze gorączka nie minęła!

- Byczq, jestem przekonany, że nie chcesz skończyć jak Chałkoń Maciek.

- Chałkoń Maciek?

- Ykhym! – Amensir pochrząknął, przygotowując się do opowiadania. – Słuchaj:

 

Za czterema lasami i siedmioma wioskami

Mieszkała przepiękna niewiasta wraz z konikami.

Był wśród nich i taki jeden urwis niemota

Niespokojny okaz co się wszędzie szamota!

Zaczepiał każdego, harcował, śmieszkował

Aż wszystkich w około świerzbiła podkowa!

Mówili swej pani, rudej niewiaście

„Dziś nam przysporzył problemów szesnaście!”

 

Rudowłosa Amelka się ciągle głowiła

Aż w końcu „Eureka!”  myśl cudaczną powiła:

„Przez żołądek do serca, to działa na samce

Pójdę biegiem do kuchni i już koniu mam cię!

Troszeczkę drożdży, a pięć kilo mąki

To zrobi z Maćkiem prawdziwe porządki!”

Jak pomyślała, zrobiła – upiekła chałkę

I w ten toteż sposób rozwiązała zagadkę.

 

Koń powąchał, skosztował, mu ślinka pociekła

Chałka pani Maciusia na zabój urzekła!

Wnet się zakochał, na policzku miał wypiek

Ruszył na wybieg i zachwalał ten wypiek:

„Przyjaciele słuchajcie, to żadne przechwałki

Nasza Amelka piecze najpyszniejsze chałki!”

Odtąd Maciek się zmienił, sprawował wzorcowo

Więc stado zaczęło go lubić na nowo.

 

Pokochał każdy przepis rudej Amelki

I stary, i młody, i chudy, i krzepki!

Sąsiadka, sąsiad, nawet proboszcz i wójt

Aż o miejsca w kolejce toczył się bój!

Wieść ta też dotarła do króla Michałka

Rzekł: „rzucam wojnę, nowym celem jest chałka!”

Więc migiem wyruszył, a z nim cała armia

Napełnić żołądek od cudnego żarcia.

 

Ruda Amelka wyczuła w tym szanse

By wejść na dwory i nosić się z lansem.

„Dam z siebie wszystko, upiekę najlepszą!”

Doskonaliła przepis aż słońce nie wzeszło

No i chałkę upiekła – Królewską Chałę!

„Dzięki niej jutro królewną zostanę!”

Już król nadchodzi, a z nim cała świta

Całuje w rączkę, tak czuło się wita.

 

Wtem Maciek po cichu się zakradł do kuchni

Wielką Chałę ujrzał co jest z nim na równi.

Apetyt urósł, lecz wiedział „Nie ruszę, to prezent!”

Jednak długo nie wytrzymał „Zjem tyci element!”

Nim zamrugał okiem już zjadł chałkę całą

I nagle usłyszał jak w drzwi pięści walą.

Pani Amelka wkroczyła przewściekła

Nie widzi chałki, co królu upiekła!

 

Krzyczy: „Panie mój Boże, zrób coś z tym, proszę!”

Bóg słucha i zsyła chałkową zorzę!

Leci z niej piorun i trafia Maciusia

I nagle w bułkę zamienia się buzia!

Ogon, kopytka, brzuch, tułów i nóżki

Cały ten konik to chałki okruszki!

„Jest on cudowny, to dar prosto z Nieba

Dla króla on będzie niebagatela!”

 

Ruda Amelka chałkoniem częstuje

Król się rozpłakał i jej gratuluje.

Wręcza też dary i bierze za żonę

A ona mu piecze chałkonie kruszone.

Żyją szczęśliwie, długo i smacznie

Jedząc Maciusia co chałką stał się.

A o tym wie tylko Amelka ruda

Że w kuchni się dzieją prawdziwe cuda!

 

Tak Amensir zakończył bajkę. Uwielbiał ten klimat. Ten rozmarzony wzrok Byczqa, właśnie w takiej atmosferze mógł się poczuć szczęśliwy. Niczego mu nie brakowało. On, najbliżsi, bujna wyobraźnia. I tyle. Nic więcej nie potrzeba.

- Ja też chcę piec chałki! Chałkoń Maciek jest super! – wykrzyknął szczeniak z entuzjazmem.

- Już dobrze, dobrze. Masz tu mąkę i drożdże, tylko czasem nie spal kuchni! – odpowiedział Amensir. Osiągnął swój cel, znalazł Byczqowi nowe zajęcie, takie, które pozwoli mu się wykurować w spokoju w jaskini. No a jak jeszcze nauczy się gotować rosół, to już będzie idealnie!

I tak się toczyło życie Amensira i Byczqa. I się będzie toczyć dalej. Jak chałkula, albo chałpiłka, albo chałjapko, albo po prostu chałkoń wykonujący chałfikołka.

 

C. D. N.