Od Yrsy – ,,Dzieciństwo'' cz.2

 Yrsa urodziła się w klanie, którym krew przesycały żywioły północy – lód i powietrze. Każdy członek jej rodu miał dar kontrolowania jednego z tych żywiołów, a ich zdolności były zarówno błogosławieństwem, jak i brzemieniem. Yrsa, będąc szczenięciem, wciąż nie rozumiała, dlaczego lód odpowiada na jej emocje, ani dlaczego jego moc wydawała się tak trudna do ujarzmienia.

Rodzina młodej wadery mieszkała w sercu lodowych pustkowi, gdzie wiatr śpiewał o potędze przodków, a każdy krok na śniegu niósł echo ich dawnej chwały. Jej matka, Arwena, władała powietrzem – delikatne podmuchy wiatru towarzyszyły jej ruchom, a burze pojawiały się, gdy była wściekła. Ojciec Yrsy, Rinor, był mistrzem lodu. Z jego łap wyrastały lodowe sople, a śnieg zamieniał się w lustra, gdy tego chciał. Pierworodny brat Yrsy, Einor, łączył oba żywioły, co czyniło go jednym z najpotężniejszych wilków, jakie widziała ich wataha od pokoleń.

Ale Yrsa… była inna.

Jej moc ujawniła się wcześnie, zbyt wcześnie jak na standardy rodziny. Miała zaledwie cztery miesiące, gdy śnieg wokół jej łap stwardniał w lód, a powietrze stało się tak mroźne, że wilki wokół niej zaczęły kulić się z zimna. Był to dzień, w którym pierwszy raz poczuła strach – nie przed innymi, ale przed sobą samą.

Rodzina, choć potężna, nie była przygotowana na to, jak niestabilna może być jej moc. Zdolności pozostałych wilków ujawniały się stopniowo i były łatwiejsze do opanowania, ale w przypadku Yrsy żywioł zdawał się żyć własnym życiem, karmiąc się jej emocjami.

Pewnego dnia Arwena postanowiła rozpocząć szkolenie Yrsy. Uważała, że skoro każda emocja jej córki wpływa na lód, to nauka kontroli musi zacząć się od zrozumienia, jak te emocje powstają.

– Kochanie, moc to coś więcej niż dar – zaczęła matka, gdy siedziały razem na krawędzi skalnego urwiska, gdzie wiatr wył i smagał je swoim lodowatym dotykiem. – To odpowiedzialność. Jeśli nie nauczysz się jej kontrolować, ona zacznie kontrolować ciebie.

Yrsa, która miała wtedy sześć miesięcy, spojrzała na matkę wielkimi, kryształowymi oczami.

– Ale jak mam ją kontrolować? Ona przychodzi, kiedy nie chcę.

Arwena uśmiechnęła się łagodnie i wskazała na horyzont, gdzie góry śniegu łączyły się z niebem.

– Czy widzisz ten wiatr?

Yrsa pokręciła głową.

– Wiatru nie można zobaczyć.

– Ale można go poczuć – odparła Arwena. – Lód jest jak wiatr. Nie musisz go widzieć, żeby wiedzieć, że istnieje. Tak samo jak wiatr, on ma swoją siłę, ale to ty musisz go prowadzić.

Nauka trwała miesiące, a potem lata. Arwena i Rinor uczyli ją podstaw: jak wywoływać delikatne płatki śniegu i formować kryształki lodu w powietrzu. Einor, choć starszy i czasami arogancki, włączył się do nauki, pokazując siostrze, jak łączy lód z ruchem wiatru, tworząc delikatne, tańczące wiry śniegu.

Jednak każdy postęp wiązał się z chwilami załamania. Yrsa była niezwykle emocjonalna – każde niepowodzenie wywoływało u niej frustrację, a z frustracji rodziły się gwałtowne wybuchy mocy. Pewnego razu, gdy nie udało jej się opanować formowania lodowego mostu nad strumieniem, wywołała niekontrolowaną śnieżycę, która uwięziła jej brata na lodowym zboczu.

– Yrsa! – Einor wrzasnął, gdy śnieg osypywał się wokół niego. – Przestań, bo spadnę!

Przerażona, Yrsa zamknęła oczy i próbowała zapanować nad sobą. Wzięła głęboki wdech, tak jak uczyła ją matka. Lód i śnieg zaczęły uspokajać się, a Einor zdołał wyjść na bezpieczny teren.

Po tym zdarzeniu Yrsa nie chciała już ćwiczyć. Bała się, że skrzywdzi kogoś z rodziny.

– Nie możesz od tego uciekać – powiedział ojciec pewnego wieczoru, kiedy siedzieli razem w jaskini. – Moc jest częścią ciebie. To, że teraz wydaje się przerażająca, nie oznacza, że zawsze taka będzie.

– Ale co, jeśli nigdy jej nie opanuję? – zapytała Yrsa cicho.

Alfa spojrzał na nią z dumą.

– Masz nas. Nie jesteś sama.

Przez długi czas unikała kolejnych lekcji. Czuła ciężar odpowiedzialności, który zdawał się przerastać jej młode barki. Jej rodzina jednak nie naciskała. Arwena i Rinor pozwolili córce znaleźć swoją drogę, wiedząc, że czasami to nie siła, lecz spokój przynosi najlepsze odpowiedzi.

Pewnego ranka Yrsa, wciąż rozbudzona, zauważyła Einora ćwiczącego na skraju lasu. Stawiał przed sobą trudne wyzwanie: próbował unieść w powietrze drobne kryształki lodu, tworząc z nich wirujące figury. Jego ruchy były pełne skupienia, lecz co chwilę coś mu się nie udawało. Lód opadał, a wiatr rozwiewał to, co już zdążył stworzyć. Zamiast jednak się frustrować, Einor śmiał się z własnych niepowodzeń.

– Dlaczego to robisz? – zapytała Yrsa, podchodząc bliżej. – Skoro ci nie wychodzi?

– Bo chcę, żeby kiedyś wyszło – odpowiedział, nie przerywając swojej pracy. – A poza tym… to po prostu przyjemne.

Yrsa patrzyła na brata przez dłuższą chwilę, zastanawiając się nad jego słowami. Może kontrola nad lodem i wiatrem nie musiała oznaczać doskonałości za każdym razem? Może wystarczyło po prostu próbować?

Kilka dni później, kiedy śnieg padał cicho, Yrsa wyszła na polanę sama. Wciągnęła głęboko mroźne powietrze i spojrzała na otaczający ją krajobraz. Nie miała zamiaru tworzyć niczego spektakularnego ani dokonywać przełomów. Zaczęła od małego – zbliżyła łapę do śniegu i wyobraziła sobie mały, delikatny kształt.

Pod jej dotykiem śnieg zaczął zlepiać się w drobną kulkę lodu. Była prosta, niczym dziecięca zabawka, ale była jej. Spojrzała na nią z uśmiechem, który dawno nie zagościł na jej pysku. Tym razem, zamiast frustracji, poczuła dumę.

Tego wieczoru wróciła do jaskini i podzieliła się swoją małą kulką z rodziną. Rinor przyjął ją bez słowa, ale w jego oczach pojawiła się łagodna iskra uznania. Arwena pokiwała głową z uśmiechem, a Einor rzucił żartobliwie:

– Może kiedyś stworzysz coś większego, ale… na razie przynajmniej to nie wybuchło.

Yrsa zaśmiała się razem z nim, czując po raz pierwszy od dawna, że nie musi być idealna. Wystarczyło, że była sobą. A moc, choć wciąż czasem nieprzewidywalna, przestała wydawać się aż tak przerażająca. W końcu miała czas, by się jej nauczyć – i rodzinę, która była przy niej na każdym kroku.

Yrsa dorastała, stopniowo poznając siebie i swój żywioł. Jej relacja z magią była pełna wzlotów i upadków – czasami lód i śnieg odpowiadały jej na każde zawołanie, innym razem wymykały się spod kontroli, odzwierciedlając to, co działo się w jej sercu. Nigdy nie osiągnęła poziomu pełnej harmonii, jaki prezentowali jej rodzice czy rodzeństwo, ale z czasem przestała uważać to za porażkę.

Jako młoda dorosła wilczyca nauczyła się przede wszystkim jednego: akceptacji. Zrozumiała, że jej emocje były integralną częścią jej magii, a próby ich stłumienia przynosiły więcej szkody niż pożytku. Im bardziej próbowała walczyć ze swoimi uczuciami, tym bardziej nieprzewidywalny stawał się lód. Dlatego zaczęła szukać sposobów, by żyć w zgodzie z samą sobą.

Mimo lat ćwiczeń wciąż zdarzały się chwile, gdy jej moc przejmowała nad nią kontrolę. Gdy była rozgniewana, wiatry przynosiły śnieżyce, a temperatura wokół niej spadała. Kiedy czuła strach, lód zamykał ją w skorupie, jakby chciał chronić ją przed światem. Bywały dni, gdy obwiniała się za swoją niedoskonałość – szczególnie widząc, jak jej brat Einor płynnie łączy oba żywioły, nie zdradzając żadnych oznak wewnętrznej walki.

Jednakże Yrsa nigdy się nie poddała. Wypracowała swoje własne sposoby na radzenie sobie z mocą. Zamiast walczyć z lodem, pozwalała mu być częścią jej ekspresji. Kiedy była smutna, tworzyła delikatne kryształki przypominające łzy. Gdy radość ją przepełniała, formowała wirujące płatki śniegu, które tańczyły na wietrze.

 Nie próbowała być kimś, kim nie była – i to przyniosło jej największy spokój.

Pewnego dnia, podczas samotnej wędrówki przez śnieżne pustkowia, Yrsa zatrzymała się na krawędzi wysokiego klifu. Wiatr smagał jej futro, a śnieg delikatnie opadał na ziemię. Wzięła głęboki wdech i poczuła, jak emocje wirują w jej wnętrzu – strach, spokój, ciekawość. Podniosła łapę i pozwoliła, by lód zaczął formować się wokół niej, przyjmując różne kształty. Tym razem nie próbowała go kontrolować ani narzucać mu swojej woli. Po prostu obserwowała, jak jej moc odzwierciedla to, kim była w danej chwili.

To nie była perfekcja. To była Yrsa – wilczyca, która nigdy nie osiągnęła pełnej kontroli nad swoim żywiołem, ale znalazła własny sposób na życie z nim. Może nigdy nie stanie się mistrzynią lodu, ale to jej nie obchodziło. Miała swoje miejsce w świecie i wiedziała, że jest wystarczająca, dokładnie taka, jaka jest.